Ամանորյա տոներին ընդառաջ սկսում է բարձրանալ տրամադրությունը: Եվ այս տարին բացառություն չէ: Սակայն տրամադրության բարձրացումը տևում է մի քանի օր: Հետո էլի կրկնվում է նախորդ տարվա պատմությունը,,, Ես խոսում եմ, խոսում, ծրագրեր կազմում, պատկերացնում ամանորյա աշխուժությունը, տոնական մթնոլորտը, իսկ շուրջս խորը քնի մեջ են մտել և ինձ չեն լսում: Եվ հոգնած, հիասթափված ես մի կողմ եմ դնում այդ ամենը և հանձնվում: Թողնում եմ ամեն ինչ ընթանա նախորդ տարիների նման և այս տոնը նույնպես կհիշվեն իր տխուր, հոգնած, բողոքող և մռթնած դեմքերով: Չէ որ մենք դեռ չենք մեծացել և Նոր Տարին շատ թանկ է մեզ համար: Թեկուզ, ոմանց պարզ է, որ բարձի տակ կամ տոնածառի տակ դրված նվերները բարի Ձմեռ Պապիկը չի բերում, այլ մեր ծնողները: Կրկնություն, կրկնություն, կրկնություն ... և այսպես շարունակ:
Ներկայացնում եմ իմ սիրելի գովազդները, որոնք իմ համար ինչ-որ հաղորդման, ֆիլմի ընթացքում անտեղի ժամանակի կորուստներ չեն, այլ հաճելի պահեր: Գովազդում ամեն ինչն է կարևոր, քանի որ այն դիտում են միլիոնավոր մարդիկ, որոնց ճաշակները շատ տարբեր են: Եթե ձեր սիրած գովազդները չկան իմ ցուցակում, կարող եք մեկնաբանություններում ավելացնել դրանք: Հաճելի դիտում.
Մոտենում են Ծննդյան տոները, և շատանում են ամմանորյա հաղորդումները, ֆիլմերը և նաև գովազդները:
Ժպտացեք, նույնիսկ եթե կորցնում եք սիրելիին :Դ
Սիրուն բան չստացվեց :Դ
Երանի բոլոր ավտոտեսուչները այսպիսին լինեին
Ժպտացեք ու կյանքը սիրեք.... Մի նյարդայնացեք անիմաստ ու տհաճ գովազդներից: Ես 1 - 4 տարեկանում "ռեկլամին" "լեկլամ" էի ասում ու բոլորը ուրախանում էին իմ այդ մանկական լեզվի սայթաքման վրա: Հա ու մեկ էլ Վարդուհի Մարգարյան եթե չժպտացիր, կտխրեմ ու նույն վիճակում կլինեմ, որը հիմա քո մոտ է.. Ուզում ես?
Եվս մի նեղված օր: Կարելի է ասել տխուր: Բայց ումից, ինչից? Ուղղակի հենց այն տրամադրությունը, որով արթնանում եմ, հագնվում և այդ ընթացքում մտածում միևնույն բանի մասին: Երազներ, երազներ, երազներ... Դրանք մարդու ուզածը չեն, մարդու ցանկության, այն բանի, որի մասին շատ ենք մտածում, դրա աղավաղումն են: Ուղղակի մտածելը դրա մասին արդեն տհաճ է: Երազներում ես ապրում եմ, զգում, պայքարում և նահանջում եմ: Իմ համար այդ ամենը բավականին լուրջ է և իրական, ոչ մի տարբերություն իրական կյանքի և երազներիս մեջ: Միայն այնտեղ կա երկու "Ես". մասնակից և դիտորդ: Երկուսն էլ զգում են մասնակից "Ես"-ի կյանքում տեղի ունեցող իրադարձությունների հետևանքները: Մասնակից "Ես"-ի կյանքը դիտորդը տեսնում է դրվագներով, հատվածավորված:
Էլի եմ անդրադարձել երազներիս և նրանց բովանդակությանը: Բայց նրանք ուրիշ էին: Նրանք բարի էին, փափուկ և հաճելի, իսկ այս շարքը, այս մղձավանջների շարքը արդեն հոգնեցնում է իր բովանդակությամբ, միևնույն տպավորություններով արթանանալով: Զգալ միևնույն ցավը և այդ ցավը ավելի է սաստկանում, երբ հասկանում ես, որ մոռացել ես դրա պատճառը: Այսինքն անիմաստ և անհասկանալի տեղը նստած տխրել եմ և մռայլ նայում եմ աշխարհին:
Հիմա կասեք ինչի է այս երեխան բողոքում, անընդհատ խոսում միևնույն թեմայով: Կպատասխանեմ կարճ: Որովհետև այն ինձ խանգարում է: Օրինակ` ես մի սովորական օր արթնանում եմ և սկսում աչքերս բացելու պահից սկսած շրջապատող մարդկանց բողոքել, կշտամբել, բզզել և տանջել: Ախր ես հասկանում եմ, որ այդպես չի կարելի, բայց այդ ժամանակ չեմ կարողանում հանել մեջիցս այդ վիճակը: Ուղղակի ամենը լրացնում են իրար. վատ տրամադրությամբ օրը սկսել, ինչ որ վատ դեպք, անկարող լինել ինչ որ բան անել: Այս ամենը գալիս են իրար հետ, ձեռք- ձեռքի բռնած, եղբայրների նման:
Ես էլ էի մտածում, որ սա հիմարություն է, բայց ախր հիմարությունն էլ սահմաններ ունի և պարբերաբար կրկնվելը արդեն ազդում է: Իսկ հիմա ավարտեմ և բոլորին ցանկանամ, որ երազներում միայն հաճելի պահեր տեսնեն և միայն լավ տրամադրությամբ արթնանան, որպեսզի օրը այդպես էլ շարունակվի: Այսքանը... Կներեք...
Դեռ մութ է, մենք արդեն ճանապարհին ենք: Մթության մեջ լույս է տալիս ճանապարհի երկու կողմում անծայրածիր ձյունը: Շատ շուտ ճանապարհվեցինք, դեպի Երևան: Ուզում էի քնել, բայց օրվա երկրորդ կեսում տեղի ունենալիք իրադարձությունները տանջում էին: Չէի պատկերացնում ինչպես պիտի ընթանա այդ ամենը: Օրինակ իմ խոսքերը, բառերը: Ամեն ինչ սկսում էի կառուցել իմ պատկերացումներով: Ընկերներիս պահվածքը և այլն:
Ահա արդեն ճանապարհի կեսում ենք` Ապարանում: Արդեն լույս է և ձյան լույսը արդեն չէր օգնում: Շարունակում ենք ճանապարհը: Իրար հետևից անցնում են միանման գյուղերը իրենց անդորրով և հանգստությամբ: Վայ! Արևը մեր հետ է գալիս. արթնացել է և ընկել ճանապարհ: Նա ժպտում է, հաճելի օր է խոստանում: Նայում եմ նրան և հասկանում, թե ինչքան ես ուզեցի հասնել այս ամենին, որ հիմա գնում եմ այնտեղ:
Արագ անցավ ժամանակը, հետևում մնացին կիլոմետրերը և մենք արդեն հասանք Երևան: Սիրում եմ այս քաղաքը, բայց միայն երբեմն-երբեմն մեկ-երկու օրով մնալու համար: Զգացի ակտիվությունը, որը մի քիչ պակասում է մեր քաղաքում: Օրվա ընթացքում առաջին անգամ տեսա այն այգին, որով հետագայում պիտի քսան անգամ գնայի և գայի:
Ամեն ինչ լավ էր, ամեն ինչ իմ ուզածով: Հետաքրքիր էր այդ միջավայրը: Ամեն տեղ ուզում էի խցկվել և իմանալ ինչ է, ինչու է:
Լսվեց առաջին զանգը: Պիտի հանդիպեինք: Ամեն ինչ խառնվեց: Ես չգիտեի ում հետ երբ պիտի տեսնվեմ: Դա ինձ դուր չէր գալիս: Մտածում էի, որ բոլորին իրար հետ կտեսնեմ և ուրախությունը ու առաջին տպավորությունները միասին բոլորից կստանամ: Դե ոչինչ..
Քայլում էինք Թումանյանի այգում. գեղեցիկ էր: Ցուրտ էր, բայց ես չէի մրսում: Ահա երկրոդ զանգը: Հանդիպում ենք, քայլում ենք նորից նույն ճանապարհով:
Հետո նորից ու նորից կրկնվող ճանապարհով քայլքը փոխվում է ընդմիջումով, որտեղ էլ տիրում է անհարմար իրավիճակ: Իհարկե նեղված ես հետ եմ վերադառնում:
Եվ նորից կրկնվում է այդ ցիկլը: Ես խոսում եմ, մենք միևնույն ճանապարհով հետ ու առաջ ենք գնում, իսկ նրանք լռում են: Շատերին առաջին անգամ էի տեսնում, ուրախ էի, որովհետև հետաքրքրասիրությունս բավարարված էր: Իսկ ոմանց էլ երկար ժամանակ չէի տեսել և կարոտել էի:
Աաաա ճիշտ է ամեն ինչ խառնվեց, ամեն ինչ անհարմար ստացվեց և արագ: Անզգամ և սառած: Բայց ես չեմ փոշմանում, հա հա չեմ փոշմանում: Իսկ թե նրանք ինչպես վերաբերվեցին այս ամենին, չգիտեմ, բայց կուզեի իմանալ :Դ Հոգնած, տպավորված և ափսոսանքով լի մենք վերադառնում ենք:
Այս այն խաչվող ճանապարհներից երկուսը, որոնց յուրաքանչյուր քառակուսի սանտիմետրը անգիր արեցի:
Նոյեմբերի 27-ին Վանաձորում տեղի ունեցավ ֆորում թատրոն` "Էջեր հարբեցող շան հիշատակարանից", որը անց կացվեց գենդերայի բռնության դեմ տասնվեցօրյակի շրջանակներում: Ֆորում թատրոնը ընթացավ երկու փուլով. առաջինում տեղի ունեցավ քննարկում հիմնականում հանդիսատեսների միջև, որի ընթացքում կազմակերպիչների կողմից տրված հարցերին 6 կամավորները բաժանվեցին երկու խմբի` կողմ և դեմ, երկրորդ մասում տեղի ունեցավ հիմնական բեմադրությունը: Դրանից հետո հանդիսատեսը առաջարկեց պատմության իր պատկերացմամբ ավարտը և իրենք էլ ներկայացան դերասանների դերում:
Ես առաջին անգամ էի գտնվում նմանատիպ ֆորում թատրոնի: Հետաքրքիր և ողջունելի էր դահլիճի ակտիվությունը:
Ճիշտ է` բեմադրությունը ամենօրյա սերիալներում ցուցադրվող պատկերն էր, սակայն ինչ-որ հետաքրքրություն կար դրանում:
Դեպքերը պատմում էր տիրոջը հավատարիմ շունը, որը պատմում էր իր տիրոջ սիրո պատմությունը և նրա սխալ պահվածքը կյանքում հաճախ հանդիպող իրավիճակում:
Չեմ պատմի սյուժեն, քանի որ ամեն օր ականատես ենք լինում լաց-սերիալներում, թե ինչպես է լինում, երբ աղջիկը սիրահարվում է և որոշ ժամանակ անց իր սիրո ապացուցման դիմաց տղան պահանջում է այլ բաներ:
Ստորև ներկայացնում եմ ֆորում թատրոնի մի քանի հատվածներ: Կներեք վիդեոների կարճ, կտրատված և այլ թերություններով լի լինելու համար.
Շահ ունենք մենք ամեն տեղ: Այսինքն եթե մենք ինչ-որ բարի գործ ենք անում, անպայման արդյունքը մեզ համար հաճելի է, օգտակար:
Այսօր դասարանցիներիս օգնելիս ինչ որ հաճելի բան զգացի. ինձ դուր էր գալիս օգնելը, ես դրանից հաճույք էի ստանում, ուղղակի, չէի մտածում, որ կարող եմ անել և ինչ որ բան ստանալ դրա դիմաց: Լավությունն արեցի և, ինչպես ասվում է ասացվածքում, ջուրը գցեցի, սակայն ինչպես հասկացա չգցեցի, որովհետև ես դրանում ունեի իմ շահը` ես դրա դիմաց ստացա բավականություն, տրամադրությունս բացվեց: Ճիշտ է ոչ այնքան դրանից, սակայն դա էլ իր ազդեցությունն ունեցավ:
Մինչև հիմա ես մտածում էի, որ բարեգործները ուղղակի բարեհոգի, լավ մարդիկ են, սակայն իմ սիրելի ուսուցիչներից մեկը բացահայտեց այդ "բարեգործությունների" իրական նպատակները: Ես բացահայտեցի իմ համար, որ նրանք բարեգործություն անելով` ազատվում են որոշակի հարկերից, որոշակի պարտականություններից: Ճիշտ է` նրանց հրեշտակային կերպարները իմ պատկերացումներում դեռ լիովին չվերածվեցին բացասական կերպարների, ովքեր, օգնելով ուրիշներին, մտածում են իրենց գրպանի մասին: Նրանք կարող էին նաև այլ ճանապարհ ընտրել իրենց նպատակներն իրականացնելու համար, կարող էին օրենք խախտել: Սակայն նրանք այդպես չարեցին, նրանք ստացան իրեն շահը և միաժամանակ բարի գործ կատարեցին` օգնեցին կարիքավորներին, օգնեցին հիվանդներին, որոնք կարիք ունեն հատուկ հսկողության և սարքավորումների, օգնեցին անտուններին և այլն: Բայց չէ որ ես էլ այդպես վարվեցի, երբ օգնում էի, իմ շահն էլ այդտեղ օգնելուց ստացած հաճույքն է:
Դե, ցույց տվեք ինձ այնպիսի բարի գործ, որը անշահախնդիր կերպով է արված: Թեկուզ ներքուստ ստացած բավականություն, լավ մարդ զգալու հաճույքը արդեն իսկ առկա է:
Ամեն մարդու աջ ուսի վրա հրեշտակ կա նստած, ձախ ուսի վրա` սատանա: Նրանք շարունակ կռվում են իրար հետ. հրեշտակը մարդուն դեպի բարին է մղում, սատանան` դեպի չարը, ուստի քնելիս պետք է միշտ ձախ ուսի վրա պառկել, որ սատանան տակը մնա, ջարդվի: (Նար-Դոս, "Ինչպես բժշկեցին")
Բոլորս էլ ծանոթ ենք այս պատկերին. մեկս ֆիլմերից, մեկս գրքերից, մեկս էլ սեփական փորձից: Բայց երբեք չենք մտածել մեր աջ ուսին նստած հրեշտակի մասին, որը միշտ բարի, ճիշտ ուղին է ցույց տալիս` պայքարելով ձախ ուսին նստած պոզավոր սատանայի դեմ: Հոգնած պառկում ենք քնելու ու չենք մտածում մեր ուսերի բնակիչների մասին: Աշխատենք չնեղել հրեշտակին, այլ միշտ լսել նրան` փոխարենը սատանային ճնշել և նրան:
Վերջապես եկավ այդքան սպասված ձյունը: Թեթև, հանգիստ, հանդարտ` ինչպես թիթեռնիկներ, իջան ձյան փաթիլները թաց գետնի վրա: Բերեցին սպիտակ հանգստություն, որը պետք է թաքցնի աշնանային թախիծը, տխրությունը և մռայլությունը: Առավոտյան անհասկանալի տխրությունն ու անտարբերությունը վերածվեց մանկական հրճվանքի և հանգստության, վերադարձ իրականություն և ձյու~ն...
Ջերմ զրույցը ընդհատվում է մի բացականչությամբ. "Վա~յ, ձյու~ն է գալիս": Եվ բոլորի ուշադրությունը ուղղվում է դեպի պատուհանը, որից այն կողմ բացվում էր ուղղակի հանգստացնող մի տեսարան:
Դրանից առաջ ինչ-որ բան հասկանալի չէր, անիմաստ ու անպատճառ էր: Չէի գտնում հարցի պատասխանը, որին նույնիսկ ծանոթ չէի: Բայց այդ փաթիլները, այդ մաքրությունը, թարմությունը բացատրեցին ամեն ինչ, մաքրեցին ու ծածկեցին ամեն ինչ:
Դուրս եկա, դեռ գալիս էր ձյունը` համարձակ և ուժգին: Հաճելի էր քայլել առաջին ձյան տակ և հանգստություն ստանալ: Կարծես այդ սպիտակ փաթիլները լիցքեր ունենային, հետո այդ լիցքերը փոխանցեին իրենց նայողներին: Արդեն հասել էի տան մոտ, բայց չէի ուզում մտնել` չնայած նրան, որ շա~տ ցուրտ էր ու ես ահավոր մրսում էի:
Եկա և գրեցի առաջին ձյան պատմությունը, բայց դրանից առաջ որոշել էի ընդհանրապես ուրիշ թեմայով գրել: Չէր ստացվում, փաստորեն ճիշտ էր սա գրելը:
Վերցրեցի գրիչը և թղթին հանձնեցի մտքերս մոմի լույսի տակ( լույսերը կտրել էին ) և ձյան փաթիլների վկայությամբ: Ամբողջ ընթացքում ցածրաձայն երգում էի ձյան մասին իմ լսած ամենագեղեցիկ երգը.
Ինչպես հասկանւմ եմ սուտը ընդունված մեթոդ է հարցերը լուծելու համար: Ամեն օր ես առնչվում եմ այդ մեթոդի մշտական օգտագործմանը: Իմ համար հասկանալի է, երբ մարդ ստում է մեկ կամ երկու անգամ, դա էլ անհրաժեշտության դեպքում, այլ ոչ-թե ամեն օր: Դա երևի արդեն պարտականություն էլ է դարձել. ամեն օր գոնե մեկ հատ սուտ հանձնել շրջապատող մարդկանց: Հաստատ ոչ ոքի վրա պարտականություն դրված չէ ամեն օր ստել, բայց նրանք դա իրենց կամքով անում են և ավելի պարտաճանաչ, քան իրենց դասերը, իրենց կարգապահությունը և այլ պարտավորություններ, որոնք իրենց վնաս չեն:
Ես ամեն օր լսում եմ տարբեր չափերի, նշանակության և տարբեր նպատակներ հետապնդող ստեր: Եվ ամեն օր տեսնում եմ այդ պահերին ստի հեղինակների անմեղ դեմքերը, դիմացինին խաբկանքի մեջ գցող աչքերը և այդ գործում արդեն փորձառուների պահվածքը: Դա նրանց համար ամենօրյա զբաղմունք է, օրվա մի հատված, երբ իշխում է Թագավոր Սուտը:
Հաջողված դիմակներգրառման մեջ խոսեցի անմեղ գառնուկի դիմակ կրողների մասին: Հենց դրանք էլ հիմնականում հանդիսանում են ստերի փորձառու հեղինակները, որոնց համար ստելը արդեն մեղք չէ, այլ արդարացված միջոց: Ախր եթե ինչ-որ հիմնավոր նպատակի համար ստեին կհասկանայինք, անիմաստ, անտեղի ու անպետք պահերի նրանք ստում են` չմտածելով, որ ամեն անգամ մեծացնում են իրենց մեղքակույտը: Ուղղակի իմ համար անհասկանալի է, թե ինչպես են անում, որ աչքերում չի երևում այդ մատնիչ հայացքը, աչքերի խաղը, որը բերում է անմեղ դիմակի պատռմանը: Կողքս ստում են` ես եմ իրենց փոխարեն ամաչում, նեղվում: Չգիտեմ ինչպես, բայց իմ աչքերը մատնիչ են, չեն պահպանում իմ սուտը, դրա համար էլ չեմ օգտագործում այդ մեթոդը կամ քիչ եմ օգտագործում, որովհետև փոքր սուտն է սուտ: Թող սխալ լինի, թող ճիշտ չլինի, նույնիսկ վնասի, բայց սուտ չլինի, մեկ է ուշ, թե շուտ պարզվելու է ձեր սուտը և գիտակցելու եք, որ ավելի լավ կլիներ ազնիվ վարվելը, քան հետո այդ ստի արդյունքները կրելը: Բերեք ընտրենք միշտ ազնիվ ճանապարհը և հանգիստ սրտով նայենք դիմացինի աչքերին` առանց վախենալու աչքերում թաքնված մատնիչներից: Գիտակցենք, որ միգուցե մեր հարազատները հասկանում են մեր սուտը և ցավ են զգում, ու ամեն օր չցավեցնենք նրանց, չէ որ մենք շատ են սիրում նրանց:
Մի ստեք, իզուր տեղը մեղքեր մի հավաքեք ձեր ուսերին!!!!!
Աշնանային արձակուրդներ են: Ուզում եմ պատմել, թե ինչպես են վերաբերվում իմ նման շատ աշակերտներ արձակուրդներին:
Յուրաքանչյուր աշակերտի համար արձակուրդները դրանք երանելի օրեր են, սակայն դա միայն դասերի ժամանակ: Անընդհատ մտածում ես, թե երբ պիտի անցնեն այդ տանջալի մի քանի օրերը, որ հանգիստ վայելես դասերի բացակայությունը: Դասերի ժամանակ ամեն ինչ թողնում ես արձակուրդներին` մտածելով, որ այդ ժամանակ հանգիստ կնստես ու բոլոր դասերը մեկ օրում կվերջացնես:
Հետո սպասվածից էլ արագ գալիս են այդ օրերը: Վերջապես առավոտը մի լա~վ կքնեմ, կզբաղվեմ համակարգչով, անավարտ մնացած գիրքը կվերջացնեմ և այսպես շատ անելիքներ, որոնք պիտի արվեն արձակուրդներին:
Արձակուրդի առաջին օրը իսկապես հաճելի է լինում անգործությունը: Հետո անելիքներդ ես հիշում, սակայն հանգիստ ես վերաբերվում, որովհետև գիտես, որ առջևումդ դեռ շատ օրեր կան: Սական այդ օրերը, որոնք թվում էին շատ, անցնում են արագ և առանց պարունակության: Արդեն սկսում են ի հայտ գալ ձանձրույթի առաջին ախտանիշները: Ոչինչ չես ուզում անել, չնայած նրան, որ լիքը կուտակված գործեր ունես դեռ այն ժամանակից, աննպատակ քայլում ես տանը ու կարոտում դասերը: "Չէէէէէ փաստորեն սխալվում էի, երբ ասում էի, որ արձակուրդների ժամանակ հանգստացած կլինեմ ու կհասցնեմ ամեն ինչ անել" Ժամանակը ավելի է իր գինը թանկացնում, չես հասականում ինչպես են անցնում րոպեները, հետո ժամերը, հետո օրերը: Անցնում են այդ թանկարժեք պահերը և մենք ոչինչ չենք հասցնում անել, միայն մաթեմատիկայի երկու վարժությունները, որոնք դեռ արվել էին առաջին ուրախ օրը: Ովքեր սիրում են իրենց դասընկերներներին, նրանք այս մի քանի օրվա ընթացքում արդեն մի լավ կարոտով լցված են լինում, իսկ որոնց համար դասընկերների ներկայությունը այդքան էլ հաճելի չէ, նրանք ուղղակի կարոտում են զբաղված օրերը և օրվա խիտ գրաֆիկը:
Ուրախ էի, զվարթ, անհոգ, թռվռում էի, պարում, երգում: Պիտի ուրախ, լավ մտքերով քնեի: Պիտի անուշ երազներ տեսնեի, հետո արթնանայի և անհամբեր բոլորին պատմեի երազս, գիտեի, որ պետք է չպատմեմ, որ իրականանա այն, սակայն չպիտի կարողանայի և պատմեի, կիսվեի:
Բայց.. Մի պահ կանգ առա: Լսեցի նրանց, ինչ էին ասում? Նրանք ինձ ինչ-որ կարևոր բան էին հաղորդում, բայց ես չէի հասկանում, լսում էի, բայց չէի հասկանում: Միայն զգում էի. զգում էի դաշնամուրի ստեղներին յուրաքանչյուր հարվածը, յուրաքանչյուր նուրբ հպումը, անցումը սև ու սպիտակ կանոնավոր շարված ուղղանկյունների վրայով, պարը, և այդ պարից ծնված հնչյունները: Հնչյուններ, որոնք փոխեցին փոխեցին ինձ այսօր, բայց միայն այսօր, այս պահին: Հետո էլի կփոխվեմ, էլի կթռվռամ ու կպարեմ: Հնչյուններ, որ համոզեցին, դրդեցին հասկացան ու մեղադրեցին: Շատ արագ կատարվեց ամեն ինչ, անսպասելի: Մտածեցի այն նկարների մասին, որտեղ մենք ենք պատկերված, որտեղ անընդմեջ շարժում է, իսկ շարժումը պար է, երաժշտություն, կատարյալի ձգտում:
Հնչյուններ, որ համոզեցի և ստիպեցին վերցնել գրիչը և գրել...
Ամեն անգամ` տեսնելիս այդ շարժումները, մարմինս կռվի է դուրս գալիս իմ հետ: Ինչու չեմ համարձակվում նորից զգալ այդ շարժումները, նորից խոսել պարի լեզվով, նորից խաղալ ինքս ինձ հետ?
Ամբողջ գիշեր շուռումուռ եկա անկողնիս մեջ: Մտածում էի: Ավելի ճիշտ ես չէի ուզում դրա մասին մտածել, ստացվում էր: Ուզում էի համարձակություն հավաքեի և նորից գնայի պարի: Չեմ կարողանում: Միթե այդքան ծանր էր բաժանումը, որ այլևս չեմ ուզում միանալ:
Ավելի ու ավելի շատ եմ մտածում, և ավելի ու ավելի արագ է բաբախում սիրտս: Չեմ ուզում այլևս, չեմ ուզում ամեն անգամ պարը տեսնելիս ինձ ճնշված զգալ: Բայց ամենում ես եմ մեղավոր: Չէ որ ես խնդրեցի, որ այլևս չգնամ, ես այդ որոշումը կայացրի: Միգուցե ճիշտ էր, ուղղակի դա հանգիստ էր: Անհրաժեշտ հանգիստ:
Արդեն կրկնում էի. պիտի գնամ, որոշված է! Հիմա էլ չէի համարձակվում մայրիկիս ասել, չէ որ ես էի տարիներ առաջ խնդրել, որ այլևս չգնամ, իսկ հիմա խնդրում եմ վերականգնել, նորից գնալ:
Քնած են բոլորը, միայն ես դեռ արթուն ու սթափ ուղեղով մտածում եմ, կռիվ եմ տալիս ինքս ինձ հետ: Ախր արդեն մեծ եմ, ուշ չէ արդյոք կրկին սկսելու համար? Բայց չէ որ երբեք էլ ուշ չի լինում? Եվ այսպես անվերջ, մինչև մայրիկս չարթնացավ: Եվ ահա առիթ էր, որ ասեի նրան այդ մեկ երկու բառերը, որոնք այդքան դժվար էին ինձ թվում.
- Կտանես ինձ պարի, մենակ չեմ գնա.
-Կտանեմ, դու ասա որտեղ.
Ահա ամեն ինչ պատրաստ է, նույնիսկ մասիկները, որոնք դեռ մնացել էին հին պարի տեղից: Մնում է գնալ և անցնել գործի:
Ուզում եմ ուղղակի կիսվել ձեզ հետ իմ տպավորություններով: Ինչ տվավորություններ? Իմ նոր ընկերների և շրջապատի մասին, որոնց ես փորձում եմ հասկանալ արդեն 2 ամիս:
Առաջին օրն էր` օգոստոսի 31: Դանդաղ գնում էի դպրոց: Հեռվից արդեն տեսանելի էր աշակերտների բազմանդամ խմբերը: Ես իհարկե մոտեցա աղջիկներին, որոնք զբաղված էին բջջային հեռախոսներով: Իմ բարևին նրանցից միայն 2-ը պատասխանեցին, որոնցից մեկը իմ մասին արդեն տեղեկացվաած էր: Ծանոթացանք.
Հետո մեզ բաժանեցին 3 դասարանների: Ես "ա" դասարանում էի: Հետո "ա"-երի շարքերը համալրվեցին ևս 4 աղջիկներով: Առաջին հայացքից նրանք ինձ թվացին բռի, անդաստիարակ, դրա պատճառով ինձ հեռու պահեցին նրանցից: Բայց հետո..
Հետո նրանք ինձ ճանաչեցին, ես էլ իրենց: Չգիտեմ ճիշտ արեցի, թե ոչ, բայց ես հավատացի նրանց, հասկացա: Միգուցե սխալ եմ վարվել, բայց փորձեցի ինձ շատ հեռու չպահել: Սկզբում ես մենակ էի: Չկար մարդ, որի հետ կարող էի խոսել և մի քիչ կտրվել դասից: Բայց հետո հասկացա, որ մենակ ոչինչ չի ստացվի, պետք է ընկերներ ձեռք բերել: Ընդունեցի նրանց առաջարկը և երևի դարձանք լավ ընկերներ: Հիմա ես փորձում եմ անկեղծ լինել, հասկանալ նրանց քայլերը, օգնել նրանց: Հուսով եմ, որ նույնն էլ նրանք են անում իմ հանդեպ,,,
Չգիտեմ հիմա ես իմ նոր դասարանցիներին շա~տ եմ սիրում, օգնում եմ նրանց, փորձում են ընդհարումներ չլինեն:
Նոր դասարանցիներին սիրելը, չի նշանակում, որ մոռանում եմ հներին: Ամենևին այդպես չէ: Հիմա էլ պատրաստվում եմ իմ դպրոցական դժվար օրերի ընկերների հետ հանդիպման: Հուսով եմ ինձ մի լա~վ կարոտած կլինեն :Դ
Չէէէ ընկերներիս հիշեցի, չեմ կարող չնշել իմ ֆեյսբուքյան ընկերներին: Ուղղակի ուզում էի շնորհակալություն հայտնել, որ դուք այդքան հեշտ ընդունեցիք ինձ, հայտնվեցիք այն պահերին, երբ ինձ շատ էին պետք հասկացող, հավատարիմ և ուղղակի լավ ընկերներ: Միշտ, երբ վատ եմ ինձ զգացել, չգիտեմ ինչպես եք արել, բայց բուժել եք վերքերս, ուրախացրել, ժպիտ եք պարգևել: Անուններ չեմ նշի, բայց իմ բոլոր ընկերները թող իրենց համար ընդունեն, քանի որ բոլորիդ էլ շա~տ սիորւմ եմ: Ձեր շնորհիվ ես ավելի ազատ եմ, ավելի մանուկ եմ ու պարզ..
Այս շաբաթը ավարտվեց` թողնելով իր հետևից բարձր տրամադրություն և համարձակության անսովոր զգացողություն: Երկուշաբթի մեր քաղաքին բնորոշ անձրևային եղանակին գնացի դասի, բայց իմ և բնության տրամադրությունները չհամընկան, և օրս անցավ հագեցած և դրական: Ուղիղ շաբաթվա կեսից բացվեց նոր եղանակ` առավոտը ցուրտ, օրվա մեջ հաճելի տաք, երեկոյան մեղմ քամի: Բայց այս աշնանային եղանակը ավելի բարձրացրեց տրամադրությունս: Եվ հաճելին այն էր, որ ես տեսնում էի շատ թերություններ, խնդիրներ, բայց չէի նստում լաց լինում, տրտնջում, տվայտվում ծանր կյանքի, անհաջող ճակատագրի և այլնի համար, այլ լավատեսություն էի հաղորդում "լացողներին": Եվ ասեմ, որ ինձ հաջողվում էր, նրանք ժպտում էին և խոստանում, որ ոչ-մի դեպքում այլևս չեն տխրի: Բայց իհարկե դա ընդամենը խոստում էր, հաջորդ օրը նրանք նորից կնստեն ու կդժգոհեն իրենց կյանքից, ճակատագրից: Միևնույն է նրանք ժպտացին և արդեն լավ է, ժպիտը սկիզբն է լավ տրամադրության ու լավատեսության:
Շաբաթը հիանալի և հաղթական ավարտ ստացավ Հայաստանի հավաքականի այսօրվա հաղթանակով, որը համոզված եմ` յուրաքանչյուր հայի սրտում հպարտություն և երջանկություն ծնեց, իսկ ոմանց մոտ դա հենց այն երջանկության պահն էր, որը նրանք ունենում են հազվադեպ և, որի ժամանակ նրանց ոչինչ անհրաժեշտ չէ, բացի այդ հաղթանակը տեսնելը: Անձամբ ես նայելով խաղը` ինձ մի պահ ավելի ապահով զգացի, պաշտպանված, հպարտացա, որ հայ եմ..
Եվ վերջում ասեմ, որ շաբաթվա հաջող ավարտ եմ սպասում վաղը տեղի ունենալիք Բերքի տոնից, որը կլինի Դիջիթեք- փոխարինողը: Հուսամ, որ լավ կլինի և իմ սիրելի դասընկերները կժպտան և չեն տխրի այդ գեղեցիկ օրը ^_^
Շատ շատ շատ եմ ուզում վերադառնալ մանկություն..
Ուզում եմ նորից զգալ մանկական ազատությունը: Ուզում եմ նորից լինել փոքրիկ երեխա, որը իրեն արդեն կայացած, ամեն ինչ հասկացող մարդու տեղ էր դնում: Որը հետաքրքրություն էր փնտրում բակում իրար հետևից շարված տնակների տանիքներով շրջագայելու մեջ և այդ տնակների արանքներում խորհրդավոր իրեր գտնելու մեջ: Իմ համար ամեն արևոտ օրը մի երջանկություն էր, չնայած, որ այն ժամանակ այդպիսի օրեր շատ էին լինում: Դա հնարավորություն էր ամբողջ օրը դրսում անց կացնելու համար: Իմ համար յուրաքանչյուր անծանոթ մարդու մուտքը բակ, արդեն իրենից հետաքրքրություն էր ներկայացնում, քանի որ իմ համար նա անպայման պիտի լիներ կամ քննիչ, կամ գաղտնի գործակալ, կամ ոստիկան, կամ էլ իմ ընկերուհիներիցս մեկի հայրիկը, որին մինչև այդ ես դեռ չէի տեսել:
Մի գաղտնիք բացեմ. ես մինչև հիմա էլ ցանկանում եմ դառնալ գաղտնի գործակալ կամ կին ոստիկան: Բայց չէէէ, ինչպես կարող եմ? Դա շատ հետաքրքիր է, բայց շատ դժվար: Դու պետք է աշխատես պրոֆեսիոնալ հանցագործների, խաբեբաների հետ:
Ինչ արած, բայց ես կշարունակեմ փայփայել այդ հույսը, որ մի օր ինձ հնարավորություն կընձեռնվի ներկայանալ իմ երազած դերով: Չէ որ դա շաատ հետաքրքիր է:
Ասացի, որ այն ժամանակ ինձ թվում էր, որ ամեն ինչ հասկանում եմ: Այո, կային բաներ, որ ես իրենց ամբողջ ճշտությամբ հասկանում էի, բայց մնացածը արդեն հասկանում էի միայն իմ պատկերացումներում, որտեղ անլուծելի խնդիր չկար և ամենքը ազատ էին, բոլոր խնդիրները լուծվում էին միայն և միայնօրենքի սահմաններում: Իմ համար այդ ժամանակ ամեն ինչ ճիշտ էր և կատարյալ: Սակայն ժամ առ ժամ փոխվում էին այդ մանկական կարծրատիպերը, խոյանում էր իմ մանկական աչքերի առջև խնդիրների մի կույտ, որոնց համար ես չէի կարողանում իմ խնդիրների լուծման միշտ արդյունավետ ցանկից առանձնացնել պետքականը: Ա~խ ինչ լավ էր այն ժամանակ:
Իսկ ով է ասել, որ հիմա լավ չէ, որ հիմա մանուկ չեմ: Դեռ մանկական կայծը, ուրախությունը, հրճվանքը, անհոգությունը կան, ապրում են նրանք իմ հոգում: Չեմ թողնի, որ նրանք գնան, ինձ թողնեն կիսատ, առանց մանկության..
Ուրախ եղեք և միշտ մանուկ!
Սեպտեմբերի 18-ին, Վանաձորի քաղաքային այգում տեղի ունեցավ միջոցառում
Քաղաքացիական Հասարակության օրվա նվիրված:
Միջոցառման ժամանակ տեղի ունեցավ մրցանակաբաշխություն լավագույն լուսանկար և լավագույն շարադրություն "Քաղաքացիական հասարակությունը իմ աչքերով" թեմայով: Լուսանկարների մրցույթի մրցանակակիրներն էին.
Թեհմինե Վարդումյան - 27 տ.
Գրիշա Բալասանյան - 26 տ.
Մելինե Մաղաքյան - 23տ.
Հանդիսատեսի համակրանք մցրանակին արժանացավ Գոռ Մաթևոսյանը - 17 տ.: Աղբյուր
Ելույթ ունեցան Վանաձորյան ռոք խմբերը, որոնք իրենց ելույթով մեր քաղաքի ակտիվիստ - երաժշտասեր հասարակությանը ապացուցեցին, որ քաղաքը վերջնականապես չի քնել: Ճիշտ է` անձամբ ինձ այդ ծանր ռոքը ոչ այնքան դուր եկավ, բայց կարծես դանդաղ արթնացնում էր սերը դեպի այդպիսի երաժշտությունը:
Այդ օրը հաճելի աշնանային եղանակ էր: Ծերերը, մայրիկները իրենց փոքրիկ հրաշքների հետ, երիտասարդները հավաքվել էին քաղաքային այգում և վայելում էին լուսանկարների բացօթյա ցուցահանդեսը և աշնանային եղանակը:
Միջոցառման ժամանակ տեղի ունեցավ ֆլեշմոբ, որի ժամանակ երիտասարդները տառերով կազմեցին "Քաղաքացիական հասարակությունը մենք ենք" -ը:
Բայց ինչու?
Վերջին մի շաբաթվա ընթացքում ամենաշատ կրկնվող բառերն են իմ կյանքում: Չի կարելի չէ..
Ում հետ խոսամ, վերջին խոսքը դա պիտի լինի: Հետո սկսվում են փիլիսոփայության դասերը: Դա կլինի երթուղայինում, դասի ժամանակ, տանը սեղանի շուրջը, թե ուղղակի քայլելիս:
Եթե խելոքները տեղ չունեն, այսինքն ասենք որ աշխարհը կործանված է էլի:
Ինչ վատ կլիներ, որ բոլորը լինեին հանգիստ, խելոք, հասկացող, լավ թող մի քիչ էլ խելացի: Մարդկությանը տանջող խնդիրների մեծամասնությունը չէին լինի:
Ճիշտ է, եթե դու խելոք ես, դու չես կարող խելացի լինեն և անխելքներից մի քայլ առաջ լինել: Ոչ, կարող ես...
Մի քիչ զայրացանք, հիմա էլ ուրախանանք: Այսօր շատ ուրախ օր է: Ճիշտ է արևը դեռ իր ժպտերես դեմքը չի բարձրացրել և իր հետ չի բերել կապույտ երկինքը: Մեր քաղաքում դեռ չեն սկսվել նախատոնական պատրաստությունները, որոնք մեծ թափով առաջ են գնում մայրաքաղաք Երևանում: Բայց միևնույն է այսօր ես ուրախ եմ: Այս օրը շատ տարիներ առաջ ծնվել են ինձ շատ հարզատ մարդիկ: Միայն կարող եմ նրանց շնորհակալություն հայտնել, որ ուղղակի կան ու կան իմ կյանքում:
Մարդկանց հետ խոսելուց` ես փորձում եմ նայել նրանց աչքերին, շրթունքներին, ձեռքերի շարժումներին: Փորձում եմ հասկանալ ինչ են մտածում նրանք այդ պահին: Ինձ շաատ է հետաքրքրում այդ ամենը: Հիմա կասեք խոսել ես էլի դրա մասին. երևի այս էջը նկատի ունեք:
Բայց ոչ: Սա ուրիշ է ինձ համար: Ես ողղակի այս վերջին ժամանակներս եմ հետաքրքրվել մարդկանց մտքերով: Ուզում եմ կարդալ դրանք: Այդ մութ անկյունները, որոնք բաց են միայն նրանց ստեղծողների համար:
Ես կասկածամիտ կամ անհավատ չեմ, ուղղակի հետաքրքրության նոր կրակ է մեջս առաջել: Կամ օրինակ ինձ հետաքրքրում է մարդկանց քանի տոկոսն է, որ սխալը գործելուց հետո, երբ պետք է պատասխան տա արդեն, սրտաճմլիկ, իբր թե զղջացող աչքերով նայելիս, խոսում է իսկապես անկեղծ, այլ ոչ թե պահի ծանր լինելու պատճառով դառնում է անմեղ գառնուկ: Այսինքն այդ վայրկյաններին նրանք կրում են գառնուկի հաջողված դիմակներ:
Ես ուղղակի իմ դեպքում եմ ասում: Շա~տ տխուր վիճակ է: Ես չեմ կարողանում այդ պահերին կեղծ անմեղ կամ զղջացող ձևանալ: Չի ստացվում: Կամ պիտի ճիշտն ասեմ կամ լռեմ: Դե ես, ճիշտ է, սիրում եմ լռությունը, բայց այս դեպքում պիտի խոսեմ:
Ուղղակի խնդրում եմ. ազնիվ եղեք: Թեկուզ այն դեպքում, երբ այդ ճշմարտությունը շատ ծանր է և այն ասելը կարող է ունենալ ոչ այնքան լավ հետևանքներ:
Եվ կուզենայի ասել, որ սա տխուր, բողոքող կամ սրտաճմլիկ գրառում չէ: Ես էլի ուրախ եմ, բայց հետաքրքրասեր...
Ուհու, ես վերադարձել եեեմ: Ես մնացել եմ նույն խելոք սուսիկ-փուսիկ, հանգիստ, ասում են աշխատասեր աղջնյակը: Հիմի, որ դասերը սկսեցին ոնց որ նորից սկսեցի ապրել իմ նման:
Ինչպես միշտ ես պիտի տնից բոլորից շուտ դուրս գամ, թե չէ դասից կուշանամ :D Բայց իհարկե դասին դեռ մի 40 րոպե կա ու ես հանգիստ կարող եմ մի քիչ ուշ էլ դուրս գալ տնից:
Դե ընդհանուր դասերը լավ բաներ են: Ամեն օր մի ուրիշ ձև ա անցնում: Ամեն օր քո ընկերների նոր հատկություններ ես հայտնաբերում քո համար: Դե նոր ինֆորմացիա ստանալն էլ չեմ ասում:
Ես պիտի ամեն տարի դասերի առաջին երկու օրը տխուր լինեմ: Հետո սկսեմ բացվել, նորից հարմարվել ինձ շրջապատողներին:
Չէ հիմի ես ուրախ եմ: Ինչ որ մեկը մեջս պարում ու երգում ա ու ինձ էլ է ստիպում պարել: Երևի ինքը գիտի, որ ես շատ եմ սիրում պարել...
Իմ շատ սիրելի ընկերներից մեկը խնդրեց, որ մի քիչ էլ ուրախ թեմաներից գրեմ: Լավ...
Դե այդպես չէ. երբ որ տխուր ես ավելի թախծոտ փիլիսոփայական մտքեր են առաջանում մոտդ ու ուզում ես արտահայտվել, մի տեղ գցել այդ մտքերը և հեռացնել քեզնից...
Փորձենք կյանքը տեսնել վառ գույների և ուրախ, հանգիստ երաժշտության մեջ: Փորձենք հասկանալ յուրաքանչյուր վայրկյանի կարևորությունը: Բայց ոչ տխրելով ու մշտապես կյանքի մասին մտորելով: Պարեք, երգեք, լացեք, գոռացեք, ճչացեք, թեկուզ լռեք, բայց միայն ուրախությունից:
Այո մարդիկ, ես կարծում էի, թե տխուր լինելը ավելի լավ է, բայց երբ որ դասերը սկսվում են ես այդ միտքս փոխում եմ 180 աստիճանով:
Շաաատ լավն է կյանքը: Ու ընդհանուր կարդացողներ ջան կաշխատեմ քիչ տխուր թեմաներից խոսամ: Դե հերիք ա էլի էսքան տխրեցինք ... Հիմի ժպտում եմ, եթե կարող եք դուք էլ ժպտացեք. լավ բան է:
Խուլ ոտնաձայները, խորհրդավոր սև վերարկուով մարդու կերպարը, տան լռությունը կամ խշշացող ձայները վախ էին ներշնչում իմ մեջ: Ես վազելով էի տեղաշարժվում տան մեջ, որպեսզի նա ինձ չհասնի: Ես միշտ փախչում էի և երբ արդեն ապահով տեղ էի լինում, մի անասելի հրճվանք էի ապրում: Ես հաղթել էի նրան..
Իսկ այն անհասկանալի մարմիններով կենդանիները, որոնց ես պատկերացնում էի, երբ սենյակում մութ էր լինում: Արագ բարձրանում էի և լույսը միացնում: Դրանք ընդամենը շորեր էին, որոնք անհասկանալի կերպով դարձել էին հարձակման պատրաստ առյուծ, կույր աչքերով ինձ նայող ահռելի օձեր և այլ կենդանիների կերպարներ: Բայց դրանք երազում չէին, ես վառ երևակայություն չունեի: Դրանք իմ վախկոտության արտացոլումներն էին:
Բայց նրանք էլ էին ապրում, նրանց աչքերում էլ էի ես տեսնում ցավ, ուրախություն, տառապանք և հրճվանք: Նրանք ապրում էին իմ հետ: Բայց ամեն օր տարբեր էին, հետաքրքիր էին: Երբեմն ես խոսում էի իմ մթության ընկերների հետ: Պատմում էի այդ օրվա իրադարձությունները, բայց նրանք չէին պատասխանում իմ հարցերին, չէին ուրախանում իմ հաջողություններով, չէին տխրում, երբ ես տխուր էի: Նրանք ուղղակի հասկանում էին: Իսկ եթե անգամ չէին հասկանում, ես հավատում էի, որ նրանք ուղղակի չեն կարողանում խոսել, չեն կարողանում զարմանալ և ուրախանալ: Ես խոսում էի, իսկ նրանք լսում: Յուրաքանչյուրի համար ես ստեղծում էի իր կյանքի պատմությունը և հետո նրանց աչքերում կարդում իմ իսկ գրած պատմությունը: Դրանք տարբեր էին:
Հեշտ էր մտածել մթության մեջ, երբ ամեն ինչ կարծես աչքիդ առաջ լինի: Երբ կրկին զգում ես ցավը, ուրախությունը: Սկսում ես բացատրություններ, պատճառներ փնտրել: Սկսում ես դեպքերը վերադասավորել: Դիտարկում ես, թե ինչ կլիներ եթե այս չանեի կամ այս դեպքը ընդհանրապես չլիներ: Բայց վերջում գալիս էս նույն կետին. "Միևնույն է եղածը այլևս չես փոխի":
Մենակությունը այն ժամանակ էր հաճելի, երբ կային իմ մթության ընկերները, իսկ հիմա նրանք հեռացել են: Այլևս պահարանը չի դառնում մի տարօրինակ կերպարի մարմին և հագուստներն էլ մնում են հագուստներ, առանց փոխակերպվելու որևէ կենդանու կամ մի այլակերպ արարածի:
Հիմա մենակ եմ: Իմ ընկերները ինձ թողեցին իրական կերպարների հետ...
Ինչու հենց ինձ պիտի հարցներ այսօրվա դասը? Ինչու ինձ տեսավ այդ ամբոխի մեջ? Ինչու ես վարակվեցի այս վարակիչ հիվանդությամբ, այլ ոչ թե այդքանի միջից մեկ ուրիշը? Ինչու ես դարձա մցույթի հաղթողը այդքան արժանիների մեջ? .. Եվ այսպես շատ և շատ հարցեր ենք մենք տալիս ինքներս մեզ և չենք գտնում պատասխանը:
Պատասխանը մեկն է. մենք ձգում ենք այդ ամենը ..
Այս կյանքի մեծագույն գաղտնիքներից մեկը բացահայտել են սովորական մարդիկ, գործարարները, գրողները, հոգեբանները կամ ուղղակի հանճարները:
Այս գաղտնիքը գալիս է դարերի խորքից` եգիպտական բուրգերի ժամանակներից: Այն շատ անգամ փորձել են թաքցնել մարդկանից, շատ հայտնի մարդիկ և անցյալի տիրակալներ գիտեին նրա մասին, բայց հավանաբար չեն ցանկացել, որ այն հայտնի դառնա մարդկանց ավելի մեծ շրջանակներին:
Այդ գաղտնիքը կարող է ձեզ տալ այն, ինչ ուզում եք: Դուք կարող եք դառնալ նրան, ում ցանկանում եք: Հրաշքներ պատահում են մարդկանց մոտ ամեն օր, եթե մարդիկ գիտեն ինչպես շրջել իրենց կյանքը այնտեղ, որտեղ ուզում են:
Ինչում է կայանում այդ ԳԱՂՏՆԻՔԸ? Որը այդքան մանրամասն թաքցնում էին մարդկանցից: Գաղտնիքը պարզ է: Տիեզերքի կանոնը հստակ է և կատարյալ: Ընդամենը երկու բառ.
Ձգողության օրենք
Թվում է` ինչ հեշտ է, չէ? Իսկ իրականում այս բառերի հետևում թաքնված է շատ բան: Այն, ինչ մարդ մտածում է, այն էլ ձգում է դեպի իրեն: Յուրաքանչյուր մտքից դուրս են գալիս ալիքներ, որոնք այսօրվա գիտնականները հեշտությամբ ֆիքսում են: Եվ մտածելով ինչ-որ բանի մասին անընդհատ` դուք, կարծես, ազդանշան եք ուղարկում դեպի տիեզերք, և այն դրան արձագանքում է, ձգում է դեպի ձեզ այն, ինչի մասին դուք մտածում էիք: Բայց! Կա մի խնդիր: Մարդկանց մեծամասնությունը հիմնականում մտածում է նրա մասին, ինչ ՉԵՆ ՈՒԶՈՒՄ: Եվ հետո զարմանում են, թե ինչու է իրենց հետ դա կատարվում նորից ու նորից:
Որպեսզի ձգեք դեպի ձեզ այն, ինչ ուզում եք, պետք է նաև մտածել դրա մասին, այլ ոչ-թե նրա մասին, ինչ չեք ուզում: Այդ օրենքը աշխատում է միշտ: Ամենքի հետ: Անկախ նրանից, ուզում եք դուք դա, թե ոչ, լավ է այն ձեզ համար, թե վատ:
ԱՅՆ, ԻՆՉ ԴՈՒՔ ՄՏԱԾՈՒՄ ԵՔ, ԵՎ ԱՅՆ, ԻՆՉ ԴՈՒՔ ԶԳՈՒՄ ԵՔ, ԵՎ ԱՅՆ, ԹԵ ԻՆՊԵՍ ԵԹ ԴՈՒՔ ՁԵԶ ԴՐՍԵՎՈՐՈՒՄ ՄԻՇՏ ՀԱՄԸՆԿՆՈՒՄ ԵՆ.
ԲՈԼՈՐ ԴԵՊՔԵՐՈՒՄ.
Ահա, ձեզ ներկայացրեցի հիմնական պայմանները: Սա ընդամենը ֆիլմի բառերն էին, որոնք էլ համարվում են Մեծ Գաղտնիքի կանոնները:
Իսկ ինչու եմ հավատում այդ գաղտնիքին? Քանի որ ես փորձել եմ և հասկացել: Այն հարցերի պատասխանները, որոնք ինձ տալիս էի այն ժամանակ և չէի գտնում դրանց պատասխանները, ես գտա այս թեորյայի միջոցով: Ես նստում էի դասի և փորձում էի մտածել, որ պիտի լավ պատասխանեմ: Ամենուր ես փորձում էին ինքս կառավարել կատարվելիքը, սակայն, ինչպես արդեն ասվեց, միշտ չէր, որ ստացվում էր ձգել այն, ինչ ես ուզում էի: Ես մտածում էի իմ Չուզեցած բաների մասին և նրանց ձգում էի, հետո դրանք կատարվում էին` մեկը մյուսի հետևից:
Իսկ հիմա ես շատ բաներ ձեռք բերեցի այս գաղտնիքի շնորհիվ, որը բացահայտվեց և իմ համար:
Իսկ հիմա ներկայացնում եմ այն ֆիլմը, որի շնորհիվ ես հասկացա այս ամենը և շատ կցանկանայի, որ դուք էլ մտածեիք և ըմբռնեիք յուրաքանչյուր բառը և արտահայտությունը:
Այո ամառվա վերջին օրն է, և չգիտես ինչու մարդկանց մեծամասնությունը հիմա սկսում է տանջվել, որ սկսում է աշունը, սկսում են դասերը, նորից աշխատանքի են գնալու:
Բայց ինչու?
Լավ հերթով քննարկենք:
Եթե դու աշակերտ ես, ապա ես քեզ կարող եմ ավելի լավ հասկանալ, քան մնացածներին: Իմ համար հետաքրքիր է այդ ժամանակահատվածը: Չէ ես տարօրինակ չեմ, ուղղակի հանգիստ մարդ եմ ու մտածում եմ իմ մասին: Իսկ դու շարունակում ես քո ամառային առօրյան: Չեմ ուզում բոլոր աշակերտներին վերագրել որոշների պահվածքը:
Ուսանողների մասին խոսելը ինձ թվում է ավելորդ է, քանի որ ինչքան լսել եմ ուսանողական կյանքը շատ անգամ ավելի հաճելի է, քան դպրոցական առօրյան և պետք է, որ ուսանողները չդժգոհեն:
Սիրելի մեծեր, երևի ձեր աշխատանքը ամենածանրն է այս թվարկվածներում, բայց փորձեք այդ աշխատանքում գտնել որևէ դրական գործոն և ուրախանալ դրանով: Բայց դրա հետ մեկտեղ ձգտել առավելիին:
Այո, դասերը սկսվում են: Ինչ ասեմ? Մաղթանքներ բոլորին
Սիրելի ուսուցիչներ, ձեզ համբերություն և սեր աշակերտի հանդեպ
Սիրելի հասակակիցներ, մեզ սեր և հարգանք ուսուցչի նկատմամբ
Սիրելի աշխատավորներ, ձեզ ուժ և բավարար էներգիա
Իսկ բոլորին` վայելեք կյանքը!
Եվ բացի ամառվա վերջին օրը լինելուց, օգոստոսի 31-ը բլոգգերի օրն է:
Սիրելի բլոգգերներ, ձեզ նորանոր մտքեր, հաջողված գրառումներ, ճանաչում ընդունում հասարակության կողմից!
Այնտեղ ուրիշ է: Այնտեղ դու ուրիշ ես: Այնտեղ դու իրական չես: Այնտեղ դու միայն աչքեր ես..
Այնտեղ դու երազում ես..
Դու արթանանում ես, զգում ես, որ ուրիշ աշխաարհում ես եղել: Ուրիշ գույներ էին այնտեղ: Դու կամային չէիր շարժվում: Քեզ կառավարում էին: Բայց այնտեղ լավ էր? Չգիտես, քանի որ չես հիշում միայն զգում ես, որ ապրել ես, որ տեսել ես և զգացել ես
Այնտեղ դու երազում էիր: Դու դու չէիր:
Դու այնտեղ շատ տեղեր ես եղել: Ապագայում, անցյալում, ներկայում: Ախր դու չէիր կարող բոլորը հիշել, որովհետև դրանք ամեն օր փոխվում էին: Ես հասկանում եմ, չեմ մեղադրում, չեմ էլ կարող: Բայց ես էլ եմ եղել այնտեղ և բոլորս ենք եղել: Մենք իրար հետ էինք, ուղղակի դու չնկատեցիր ինձ, դու տեսնում էիր միայն այդ օրվա քո հերոսներին: Իսկ ես քեզ տեսա: Դու էիր իմ այդ օրվա հերոսը...
Այնտեղ դու եղել ես թագուհի (թագավոր), եղել ես մոխրոտը, որը հանդիպում է իր արքայազնին իր նկարած ձևով, եղել ես արկածախնդիր զբոսաշրջիկ, որը ամբողջ աշխարհը ութսուն օրում ոտքի տակ առավ, եղել ես "քո երազած տղան", որը չես կարող լինել իրական կյանքում:
Այնտեղ դու հարազատ ես կորցրել: Այնտեղ դու երջանկացել ես քո ուզած ձևով: Այնտեղ դու արդեն ունեիր այն ամենը, ինչ մարմնական կյանքում անհասանելի էիր համարում: Այնտեղ դու զգացել ես վախ, ուրախություն, տխրություն, զգացել ես ուրիշ կյանքի համը...
Բայց մի տխրիր և մի ուրախացիր, քանի որ այն ընդամենը երազ էր, գտնված երազ...
Վոլգայի վրա գտնվող ոչ մեծ մի քաղաքում ծնված, Բեռլինի նկարչական ակադեմիայում սովորած և միջոցների չգոյության պատճառով ուսումը կիսատ թողած և նորից ծննդավայրը վերադարձած քանդակագործ-նկարչուհի Լյուդմիլա Կարլովնա Շարթը ձերբակալված էր միայն այն պատճառով, որ գերմանուհի էր և եղել էր Բեռլինում:
Հագած էր չարչարված, տնային մոխրագույն թեթև վերարկու, նաև ծռված կրունկներով կանացի կիսակոշիկներ: Նրա դեմքը կարմիր էր, սակայն այդ կարմրությունը ոչ մի կապ չուներ ոչ բանստեղծների երգած կարմիր վարդի, ոչ զատկվա կարմիր հավկիթի, որ արևի, ոչ էլ ուրիշ կարմրությունների հետ: Դա մի գունատ, բծավոր, խաթարված պուտերով կարմրությունէր, որը նրան տալիս էր հիվանդագին տեսք: Նիհար էր նա կալանավորական նիհարությամբ և եթե չլինեին բարակ հոնքերի տակից նայող աշխույժ ու քննող, ավելին, հասկացող աչքերը, ապա կարելի էր նրան ոչ ավելի, ոչ պակաս` շարժուն ու թարմ դիակ համարել:
Գուրգեն Մահարի "Ծաղկած փշալարեր"
Նրանք, ովքեր կարդացել են Գուրգեն Մահարու "Ծաղկած մփշալարեր" վիպակը, կհասկանան, թե ում մասին է մեջբերումը:
Այս գրառման մեջ կխոսեմ մեր կյանքում մի ժամանակահատվածի մասին, որը ինչքան հասկացա բոլոր մարդկանց մոտ էլ լինում է: Դա երևի պրոֆիլակտիկ ժամանակ է, երբ մարդու մոտ սկսում է ամեն ինչ խառնվել, և որոշ ժամանակ հետո վերականգնվում է ավելի կատարյալ տեսքով:
Ասեմ ինչ է կատարվում այդ ժամանակ:
Դու սավառնում ես օդերում(ոչ սիրահարված վիճակ): Շրջապատող ամեն ինչ և ամեն ոք ենթարկվում են մանրազնին ուսումնասիրության և քննադատության: Ոչինչ այդ ժամանակ հաստատ չէ և ենթակա է ցանկացած ձևափոխության: Դու չունես սիրած գույն, սիրած ֆիլմ, սիրած երգ, սիրած միրգ և այլն:
Դու դժգոհ ես քո առօրյայից: Չես ուզում ոչինչ անել, որպեսզի ինչ որ ձև ուրախ անցնի քո օրը: Դեմքիդ երբեմն-երբեմն կամ հաճախ հանդիպող ժպիտը չի ցանկանում նշմարվել և չես էլ ցանկանում փորձ կատարել նրան ետ կանչելու:
Մեկ բառով ամեն ինչ խառն է: Դու չես հասկանում որոնք են քո նպատակները, ցանկությունները, քանի որ դրանք հաճախ են փոփոխվում:
Այդ պահերին շատ ես կրկնում "չեմ հասկանում' արտահայտությունը, որը ավելի է խճճում քեզ: Չես հասկանում, քանի որ չգիտես քո այդ վիճակի պատասխանը, բացատրությունը: Չգիտես թե ինչի համար է այդ ամենը: Ախր դու շատ պլաններ ունեիր այդ ժամանակվա համար:
Սիրելի ընթերցող, եթե դու գտնվում ես այդպիսի վիճակում, կարող եմ տալ մի քանի խորհուրդ.
Վերցրու մատիտները կամ վրձինները և սկսիր նկարել: Նկարիր ինչ զգում ես, ինչ ուզում ես, ինչ խանգարում է քեզ: Իսկ եթե չես ուզում նկարել` ներկիր: Գույն, կյանք տուր անգույն, սև ու սպիտակ առարկաներին և պատկերներին:
Իհարկե, լսիր երաժշտություն: Դանդաղ, հանգիստ, թեթև, եթերային և սահուն: Այդժամ դու էլ երգի հնչյունների հետ կբարձրանաս վերև և կպարես:
Ուրախություն գտիր յուրաքանչյուրի մեջ: Ժպտա մանուկներին և ծերերին: Ժպտա ինքդ քեզ:
Մի փորձիր ելքը փնտրել մենակության և մթության մեջ, ինչքան էլ, որ այնտեղ լավ զգաս:
Դա կլինի կյանքի մի աստիճան, որը պետք է անցնել ավելի վստահ քայլերով:
Նրանք լուռ էին: Նրանք պարում էին...
Նրանք նայում էին: Աչքերով խոսում էին...
Նրանք խոսում էին: Միմյանց ատում էին...
Նրանք ատում էին: Կրքոտ շարժվում էին...
Նրանք շարժվում էին: Նրանք պարում էին...
Նրանք սիրում էին: Նրանք պարում էին.
Նրա աչքերում այդ շարժվող մարմիններն էին: Այդ ձիգ ոտքերը, նյարդային ձեռքերը, զգացմունքից պատռվող դեմքերը, այդ միմյանց տենչող շուրթերը:
Երգի հնչյունները գործի էին դնում նրա մարմինը անկախ նրա ցանկության: Նա պարում է...
Շարժվում են ոտքերը, ձեռքերը, գլուխը, ուսերը:
Խիտ փարթամ սև վարսերն աջ ու ձախ են շպրտվում գլխի ռիթմիկ ու խելակորույս պտույտներից: Շուրջկողմը կարմիր է` նյարդային, ռիթմիկ, խոսող և սիրող: Սիրող, բայց չսիրվող...
Ամանորյա տոներին ընդառաջ սկսում է բարձրանալ տրամադրությունը: Եվ այս տարին բացառություն չէ: Սակայն տրամադրության բարձրացումը տևում է մի քանի օր: Հետո էլի կրկնվում է նախորդ տարվա պատմությունը,,, Ես խոսում եմ, խոսում, ծրագրեր կազմում, պատկերացնում ամանորյա աշխուժությունը, տոնական մթնոլորտը, իսկ շուրջս խորը քնի մեջ են մտել և ինձ չեն լսում: Եվ հոգնած, հիասթափված ես մի կողմ եմ դնում այդ ամենը և հանձնվում: Թողնում եմ ամեն ինչ ընթանա նախորդ տարիների նման և այս տոնը նույնպես կհիշվեն իր տխուր, հոգնած, բողոքող և մռթնած դեմքերով: Չէ որ մենք դեռ չենք մեծացել և Նոր Տարին շատ թանկ է մեզ համար: Թեկուզ, ոմանց պարզ է, որ բարձի տակ կամ տոնածառի տակ դրված նվերները բարի Ձմեռ Պապիկը չի բերում, այլ մեր ծնողները:
