Ցնդած վախերի աշխարհից

Քեզ վանող միակ առարկան հայելին է..

Դու ներսից հեղափոխում ես բոլորին, նույնիսկ դիմացովդ քայլող սև կատուին, իսկ ինքը մեկա սևա ու դու էսա փորձանքի կհանդիպես, որովհետև ինքը սևա: ( I am Hasmik)

Դու "կլեչատվի" վերնաշապիկ ունես, դու դեմք ես, այնինչ քո ներսում ծորացող ձանձրույթա մենակ

Դու ռոք ես լսում,, դու ռոք ես լսու՞մ, դու դեմք ես, այնինչ  էտ շուխուրը մեկ-մեկ ստիպումա քեզ 100 դրամանոցը վարորդին շպրտես ու քեզնից գոհ դուրս գաս  երթուղայինից, իսկ ականջակալներիցդ հոսումա  հարվածներից դուրս եկող ձայնային ալիքը ու կորում: 

Դու խելոք երեխա ես, ոչ մեկին բան չես ասում, բայց ներսդ մի բան էն չի, չէ՞

Ընկնում ես էլի մուգ կապույտ դանդաղ ծորացող ներկի մեջ ու զգում ես որ ձեռքերդ կապված են ներկի պինդ թելերով:

Դու էնտեղ ամեն ինչ էիր կամ ոչինչ: 

Քո մտքերը էնտեղ ամեն ինչ են կամ ոչինչ: Բայց մենակ մտքերը...

Գործողություներդ  դանդաղ, մուգ կապույտ ծորացող ներկից էլ դանդաղ են: 

Դու մի օր ուզեցիր քեզ տեսնել փողոցում քայլող ու քեզ լավ ծանոթ միշտ կարմիր սովետական կոշիկներ հագնող կնոջ աչքերով...

Դու չէիր գտնում քեզ ժամեր շարունակ: Ձեռքերդ բռնող ներկի թելիկները գլուխդ ուղղեցին մի փակ տարածքի. աչքերը անիմաստ արտահայտություն էին ստացել, մեկ-մեկ փոխվում էին տանջված որբուկի աչքերի, հայացքը ուղղված էր իրականում գոյություն չունեցող ուղղությամբ, ոտքերը առաջ էին գնում անհավասար, թույլ, որ քիչ էր մնում կանգնած տեղում ավելի շատ շարժում կտեսնեիր այնտեղ, ձեռքերը խաչվում էին, ընկնում, բարձրանում անկանոն մազերը ավելի խառնշտորում... Դու չհավատացիր, չուզեցիր ընկալել բոլորի կողմից վերջին ատյանի ճշմարտություն դարձած քեզ: Դու չուզեցիր հավատալ, որ դու քո գագաթին ապրող հեղափոխական հոգով և գործողությամբ երիտասարդը չես, որ դու փակ ես կարմիր սովետական կոշիիկներով կնոջ համար, ինքը քեզ գուցե ատում է, որ ամեն անգամ չես բարևում՝ ուղիղ աչքերի փոքրիկ սև կլորիկներին նայելով: Դու քո ցնդած վախերի աշխարհից էիր..

Փախուստ եսիմ ուր, եսիմ որտեղից

Ըհն, էլի ես

Բարև~ , ինչպես կասեր Արմինե Հայրապետյանը (անպայման նրա երանգով), ընթերցողիկներ և ընթերցողներ

Այսօր  սևը կարմիրով լցնելու ժամանակ հասկացա, որ  ասելով "Ամառ~, ինչու ես դու այսքան արագ վազում, որ չեմ հասցնում մի երկու օր կողքովդ քայլել" իրականում վախենում եմ ասել, որ "Այ ամառ ջան, ես ուղղակի սիրուն ձևերով գիտակից կամ անգիտակից, արդեն  հավասարման նշան է հայտնվել, ձգտում եմ սպանել ժամանակս լիքը մարդոտ տեղերում: Դե էնտեղ ավելի հեշտ է  պլանավորել և իրականացնել ժամանակի սպանության մութ ծրագիրը: Շատ մարդիկ, շատ դեմքեր ու ինձ պուճուր զգալու տեղեր: 

Ինչ մի փիլիսոփայում եմ,, կներեք, մի պահ փորձեցի ինձ մեծի տեղ դնել, չստացվեց

Մի տեղից մյուսը, փնտրելով նույնը

Էլի նույն եղանակը

Էլի նույն էն երգը, որ չսիրվեց էդպես էլ

Էլի նույն  տողերով վերնաշապիկը, որ սպասում է մի սև գրիչով  այլանդակվի

Էլի նույն  սպասում 

Էլի նույն խաչմերուկը, որ էլի տարբեր կողմեր ձգվելու հետ միաժամանակ  փակումա բոլոր 4 ճանապարհները

Խաբել խաբել այնպես խաբել, որ դու էլ չհասկանաս ինչ ես անում 

Ու էլի էն խաչմերուկը ու էլի նայում եմ եսիմ ուր, եսիմ որտեղից 

Ու փախչում եմ եսիմ ուր, եսիմ որտեղից 

Անցումային

Հեյ, մարդիկ
Բոլորը, ով հասկանում է հայերեն բառակույտերը
Որոշեցի այսօր գրել իմ անունից կամ ուղղակի առանց  փոքր կամ մե՜ծ  դետալներ հորինելու, պատկերացումներս աշխատեցնելու, կերպարներ ու նոր ցնդած անուններ հորինելու..
Կուզեի էս փոստից հետո լիքը երկխոսություններ սկսվեին, ուղղակի: Կարծիքներ բախվեին, հետո  ժպտալով կարծիքները բաժանվեին ու գնային տներով ու մի բաժակ թեյն էլ առանց  համտեսվելու տխուր կմնար սեղանին դրված: Մյուս օրը իրան կթափեին, որ  նոր, "ջահել" թեյ լցնեն:
Շեմայից չթեղվենք ;)

Ինչ-որ խառնիխուռն վիճակներ են: Մի քանի ժամում մի քանի լրիվ տարբեր միջավայրերում հայտնվել, տարբեր թեմաներ, տարբեր ժպիտներ, տարբեր երգեր, տարբեր պահվածք ու էս ամենը  ինձ դուր է գալիս: Դիտորդի դերում շատ անգամ կարծես մեկը համոզի հենց այս պահին վերկենամ ու մի գժություն էլ ես անեմ, բայց դա չնայվի որպես հենց գժությունն, որովհետև տվյալ միջավայրում դա միանգամայն նորմալ երևույթ է:
Հետաքրքիր է հետևել մեկի հայացքին, երբ ժպտալուն, շարժուձևին, խառնվելու կամ շփոթվելու պահերին, հետո գտնել նրանից շատ տարբերվող մեկին, ում արարքներին նա հետաքրքրությամբ է նայում, ուրախանում: Տեսնես ինչ կլինի այդ մեկի հետ մի տարի հետո?  Երբ գրեթե ամեն օր տեսնի այդ միջավայրը: Կփոխվի չէ, կդառնա նրանց նման: Ոնց որ ես: Ու կասի ինչ լավ է, որ էստեղ ընկա, այլ ոչ թե մի ուրիշ տեղ, ոնց որ ես եմ ասում հիմա :))

Բարձրության, մթության ու էն ամենա-ամենա երգերի ու մարդկանց հետ հասկացա, որ  կամաց հավաքում եմ  մի պուճուր ազատ կյանքին բարև ասելու "Բարև"- ի "արևը": Մեծատառը վերջում կլինի :P

Էտ ամենի հետ, անսովոր մաքրության ու նոր բանի շունչ եմ զգում: Կամաց մոտենում է ու մնում, նստվածք թողնում, գունային հավես երանգներ թողնում ու զարմացնում բոլորին: Ու հարց է տալիս ինձ իմ  մոտիկ ընկերներից մեկը.
-Հաս, իրոք ամեն ինչ լավա կամ կարողա՞ էլի մակկոֆե ես խմել -Ամենևին ոչ, ուղղակի հիշել եմ, որ պուճուր ժամանկ թռչում էի շենքերի, դոմիկների ու ազատ տարածքների վրայով, այդ ամենն իմն էր, ես կարող էի թռչել: Հետո թևերս փակվեցին, էլ չէի կարողանում թռչել: Հիմա կամաց վերհիշում եմ ու սկսում բարձրանալ, սկսում զգալ թարմությունը, ազատությունը կամ ուղղակի էն սովորական կյանք ասվածը:

Էսքանը կարդալուց հետո, կասեք ինչի էր էս երեխեն ուզում քննարկում կամ երկխոսություն լինի, չէ?

Ուզում էի հիշեք ձեր  առաջին թռիչքը, կամ առհասարակ կարողանում եք թռչել, զգալ էն ամենը ինչից խոսեցի :Ճ հետաքրքիր է ուղղակի, մենակ իմ համար է էս ամենը հաճելի ու ախր չափից շատ հավես:

Հա, ու մի բան էլ
Ովքեր առաջին անգամ են այս տիրույթում գտնվում, ասեմ դուք ձեր մկնիկի հարվածով ընկել եք իմ  բլոգ, որտեղ ինչ զիբիլ ասես կգտնեք