Անկեղծ դիմում ..

Բարև, ես Լուկան եմ` իր շրջապատի կարծիքով մի անհասկանալի էակ: Վերջին մեկ տարվա ընթացքում ամեն ինչ փոխվեց իմ կյանքում: Ամեն ինչ   չնախատեսված ուղղությամբ գնաց, հունը փոխեց: Մեկ  տարի առաջ ապրող Լուկան  կանոններով և սկզբունքներով շարժվող մարդ էր, որը ինչ գնով էլ լիներ պիտի հասներ իր նպատակին: Ամեն ինչ նրա համար արվում էր թեթև ու հանգիստ: Իսկ հիմա, իսկ հիմա նա կախված էր ամեն ինչից ու ամենքից: Այն սուտ խոսքերը, որ նա ազատ է, անկախ ու թքած ունի ուրիշների կարծիքի վրա, ամեն անգամ խփում էր դիմացինի դեմքին ու հասկանում, որ դա շատ սովորական սուտ է, իր կողմից հորինված սուտ: Հետո տեսնում էր իր առջև կանգնած մի թույլ էակի, որը թեթև քամուց կօրորվի ու վայր կընկնի, կընկնի ու էլ բարձրանալ չի կարողանա` իրեն էր տեսնում հայելու մեջ: 
Պատճառ? Ինչն է պատճառը? Դա երևի միակ հարցն է, որին ես կարող եմ ազնիվ պատասխանել, որովհետև միակ հարցն է, որի պատասխանն ունեմ: Դա նա է, հա հա հենց Նա: Էլի Նան ու էլի մեղավոր Նան: Ես չեմ սպասում ոչնչի, ես դատարկ երազանքներով ու հույսերով լցված չեմ, ես հիմար չեմ, որ սպասեմ նրա մեկ արհամարհական "Բարև"-ի կամ սառը պատասխաններին: Ախր նա ոչինչ չի անում ու հենց դա է այդ ամենի պատճառը, հենց դա է` նրա անտարբերությունը: Իսկ գիտես ով է Նան? Երևի հիմա էլ դա չի հետաքրքրում քեզ, այնպես չէ? Բայց հիմա պետք է, ուղղակի պետք է ասեմ, որ ջուրը խմելիս չկանգնի դիմացը ու թողնի հոգիս հովանա ջրի սառնությամբ: Ու Նան դու ես, այո, անհասկացողի դիմակդ հանիր, դու ես այդ Նան, դու ես մեղավոր իմ այս վիճակի համար: Դու Նինա, դու..
Կկարդաս այս թուղքը ձեր գրասենյակ եկող աշխատանքի դիմումների մեջ: Տնօրենի հարցին որպես պատասխան, թե ինչ է այստեղ գրված, որ ուղիղ 1 ժամ է կարդում ես այս մի քանի տողը, դու ուղղակի կժպտաս: Գիտեմ, որ դա կլինի առաջին ակեղծ ժպիտը, որ կպարգևես ինձ, միայն թե ես դա չեմ տեսնի: Կպատկերացնեմ, կնկարեմ երազումս ու ..

Հոգեհանգիստ..

Քարացած դիակ, լացող աչքեր, սևազգեստ կանայք, ծխող տղամարդիկ...Ոչ!
Սա հոգեհանգիստ չէ մարդկային հոգու և կերպարանքի: Սա անցյալի հոգեհանգիստն է: Սա հրաժարական է իր իսկ անցյալից: Հրաժարական է հիմար մտքերից ու խոսքերից, հրաժարական անիմաստ արարքներից, որոնց տված արդյունքը էլի այդպիսի արարքներն են: Այլևս դրանց տակ չի լինի գրված Նինայի անունը: Նա հրաժարավում է դրանց հեղինակային իրավունքներից:
"Ես ազատ ե~մ: Ես այլևս այստեղ չունեմ որևէ պահող բան: Ոչ անչափահաս եմ, որ սահմանափակեն 18- լինելու համար: Թե այդ մեկ կամ երկու տարին ինչ են փոխելու: Չնայած ինչու չեն փոխելու: Հենց իրենք էին մեղավոր, որ ես հիմա ուրիշ եմ: Մեղավոր? Ո~չ, ամենևին ոչ: Ես շնորհակալ եմ նրանց: Այդ մեկ-երկու տարիները կապանքներից ու սահմաններից են ազատում, այդ մեկ-երկու տարին դու տեսնում ես, նկատում ես, վերլուծում ես ու, վերջիվերջո, փոխվում ես "
Նինան քայլում էր աշնանային գունափոխվել պատրաստվող տերևների ու քամու ուղեկցությամբ: Խոսում էր մե'կ բարձրաձայն, մե'կ մտքում` կախված մարդկանց առկայությունից, որովհետև գիտեր նրանց արձագանքները, երբ տեսնում են բարձրաձայն խոսացող մարդու: Ականջակալները փչացել էին ու ստիպված ինքն էլ շշուկով երգում արդեն երկար ժամանակ հիվանդություն դարձած երաժշտությունը: Այս լավատես մտքերը ստիպում էին, որ անցնող երեխաներին փոքրիկ ժպիտներ պարգևի ու զարմացած հայացքներից հետո հաստատի այն ևս մեկ ժպիտով:
Վերջին ժամանակներս ավելի հաճախ էր Նինան նմանվում քամելեոնի, բայց ոչ մաշկի կամ աչքերի գույնով: Նա ամբողջովին փոխվում էր, նրա ներքինն էր փոխվում, նրա աչքերի կայծն էր փոխակերպվում ագրեսիայի:
Իսկ հիմա նա ուղղակի ժպտում էր: Ժպտում էր, որովհետև մի քանի ամիս առաջ անհնարին թվացող ու անհասանելի առարկաները հիմա իրական էին, հիմա դա նրանց ազդեցությունը զգում էր սեփական մաշկի և նաև հոգու վրա:Անհավատալի էր նրա համար: Նախորդ օրը բաց վարդագույն կավիճով նկարում էր երազանքը իր  պատի վրա, իսկ հիմա դա իրականություն է, իրականություն է` իրական գույներով, հոտերով ու զգացմունքներով..

(Սկսեցիք  զարմացած կարդալ, թե ինչ պիտի ասի 16 տարեկան աղջիկը հոգեհանգստի մասին, բայց ահա տեսեք, որ վերջում ժպտում եք, ուղղակի անկեղծ  ժպտում ^_^ )

Հիասթափված մի դաս..

Լուսավոր մի կետ
Կնկարես դու
Լուսավոր մի կետ դեպի
Կգնաս դու:
Կվերցնես ձեռքը նրա,
Կբռնես ամուր:
Լուսավոր կետը կգնաք դուք..

* * *

Կետ N1 - լռություն
Կետ N2 - քայլ առաջ
Կետ N3 - հաջողություն
Կետ N4 - դու
Կետ N5 - քեզնից ավել
Կետ N6 - դուք
Կետ N7 - հիասթափություն
Կետ N8 - տաքություն
Կետ N9 - քայլ հետ
Կետ N10 - լռություն..



* * *

Հույսը վերջինն է մեռնում? Հույսը?

Իմ համար նա չի մեռնում, նա հավերժ է, հավերժ մի անկյունում սպասող: Հույսը սարդ է հոգու պատերով քայլող: Նա ճյուղավորվում է և կազմում իր "հույսիկների" սարդոստայնը: Հույսը կորստի մնացորդն է, հիասթափությանը հետևող զգացումը: Հույսը միտք է, միտք է, որ սա դեռ վերջը չէ, այլ սովորական STOP, դադար հաջորդ լույսից առաջ...

Դեռ մարդ..

Մարդիկ խրատում են, օրենքներ կարդում իրար գլխի, հետո օրենքներին չհետևելու դեպքում ծեծում են իրար ֆիզիկապես կամ հոգեկան ծեծով, լռում են, չեն հասկանում իրար, էլի են ծեծում.......... Եվ ինչու? Որպես մարդ ունեմ իմ կարծիքը, որպես մարդ կարող եմ արտահայտել այն ու էլի որպես մարդ չեմ պատրաստվում ենթարկվել կարծիքների ճնշմանը: Միջավայրում գործող տարբեր մարդանման էակների պատճառով  դեռ որպես մարդ պահպանվածները սկսում են փոխել իրենց: Իրենք էլ են դառնում մարդանման, այնինչ որոշ ժամանակ առաջ մարդ էին, անկախ ու առանց իրենց մարդ զգացող մարդանմաններից կախվածության: Եթե փոխում ես էությունդ, փոխում ես մտքերդ ու դառնում ավելի լուսավոր, բայց մնում ես մարդ` սովորական մարդ: Չես փորձում ամեն մեկի մեջ կեղտ գտնել, ամեն մեկի նվաստացնել ու հետո դրանից հաճույք ստանալ: Հասկանալի է, որ մարդանմանները դրանով ինքնահաստատվում են, դառնում ավելի մանկամիտ: Ինչու մանկամիտ? Որովհետև փոքրերն են, որ դեռ չեն հասկանում, թե ինչպես է ստացվում, որ դիմացինին հեշտությամբ գցում են ու ծաղրում:

Լուռ մտքեր մարդկանց մասին

Մտքերը միշտ էլ վտանգավոր են եղել իմ համար: Միշտ մտածելեմ զգույշ, որ հանկարծ չիրականանա, մենակ ես իմանամ իմ մտքերի մասին ու իրենց պահեմ իմ մեջ..Երևի այն ժամանակ շատ էի անիմաստ մտածում:
Մարդկանց մասին? մտքեր?
Մարդիկ կետեր են, մեծ բազմության մեջ մտնող կետեր: Կետը կարող ես ջնջել թղթի վրայից, կարող ես կողքը ավելացնել նոր կետեր ու նրանց հավաքել մի մեծ շրջանակի մեջ` նրանք կդառնան խումբ: Ես էլ եմ կետ, դու էլ.. Մենք չենք տարբերվում իրարից: Մենք հավասար շառավիղներով կետեր ենք, միայն թե կետերը լինում են դատարկ, լինում են լուսավոր, լինում են կիսով չափ լցված կամ էլ ուղղակի առանց սահմանների կետեր:
Ամեն կետի ինչպիսին լինելը որոշում են շրջապատող կետերը, որովհետև ինքը չի կարողանում կողքից տեսնել իր մեջ  կատարվելիքը:
Թուղթը դա աշխարհն է, որտեղ կետերը` այսինքն մարդիկ ապրում են: Ամեն կետ ունի իր նմանակը, որը իր վնասվելու դեպքում  միշտ օգնում է վերականգնվել: Այդ նմանին ասում են "կես կետ": Նմանը անփոխարինելի է ու միակը...