Ուրեմն չեմ գրի ոչ սիրո, ոչ էլ դրա պատճառած ցավերի մասին, քանի որ ես ու իմ բլոգիկը դեռ բավականաչափ չենք մեծացել ինձ թվում է, որ ծավալվեմ, խորանամ ու պատմեմ իմ մեծ և տանջալից սիրո մասին: Դե բնականաբար եղածի մասին պիտի խոսվի, իսկ քանի դեռ չկա, կգրեմ այսօրվա՝ սիրո տոնի մասին:
Դե իհարկե բոլոր սիրահարներին շնորհավորում եմ: Նաև, շնորհակալամ եմ, որ էս ցուրտ, սառնամանիք օրը իրենց սիրո ջերմությամբ մի քիչ տաքացրին մեզ: Հաճելի է, երբ փողոցով քայլելիս տեսնում ես իրար ձեռք բռնած սիրահար զույգերի, որոնք գլխիկոր քայլում են, երբ արդեն բոլոր խոսքերն ասված են լինում, երբ լռության մեջ միմյանց ավելի լավ են հասկանում կամ շատախոսում են՝ միմյանց հերթ չտալով: Երևի այսօրվա ընթացքում ամենաշատ տեսածս պատկերը մեկ վարդով աղջիկն է, որը կամ մենակ ժպիտը դեմքին քայլում է, կամ այդ վարդի հեղինակի հետ ձեռք ձեռքի տված: Ուրիշ էր էլի այսօրվա մթնոլորտը. իրենց միակին գտածները և նրա կողմից փոխադարձ զգացմունքի արժանացածները ժպտում էին, իսկ դեռ միակին չգտածները՝ որոնող և զննող աչքերով նայում էին ամբոխի յուրաքանչյուր անդամի՝ դիտարկելով յուրաքանրյուրին որպես իրենց սրտի տիրակալ կամ տիրուհի:
Այս իրավիճակում ես դիտորդ էի: Հետևում էի մարդկանց պահվածքին, երբ քայլում են սիրելիի կողքով և միգուցե մտքում արդեն որերորդ անգամ կրկնում այն շատ կարևոր երեք բառը: Սիրահարված չեմ և անպայման չէ, որ այս օրը հաջողված համարելու համար հասկանանք, ինչ-որ մեկի կողմից լսել եմ այդ մի երկու բառը. ոչ!!
Սիրենք զմիմյանց, հարգենք դիմացինի զգացմունքները, չերկմտենք մերը արտահայտելուց առաջ, զգույշ քայլենք այս ձների վրայով, որոնք իրականում փափուկ ձյան դիմակով դաժան սառույցներ են.. :Դ
