Արձակուրդներ...

Աշնանային արձակուրդներ են: Ուզում եմ պատմել, թե ինչպես են վերաբերվում իմ նման շատ աշակերտներ արձակուրդներին: 

Յուրաքանչյուր աշակերտի համար արձակուրդները դրանք երանելի օրեր են, սակայն դա միայն դասերի ժամանակ: Անընդհատ մտածում ես, թե երբ պիտի անցնեն այդ տանջալի մի քանի օրերը, որ հանգիստ վայելես դասերի բացակայությունը: Դասերի ժամանակ ամեն ինչ թողնում ես արձակուրդներին` մտածելով, որ այդ ժամանակ հանգիստ կնստես ու բոլոր դասերը մեկ օրում կվերջացնես:

Հետո սպասվածից էլ արագ գալիս են  այդ օրերը: Վերջապես առավոտը մի լա~վ կքնեմ, կզբաղվեմ համակարգչով, անավարտ մնացած գիրքը կվերջացնեմ և այսպես շատ անելիքներ, որոնք պիտի արվեն արձակուրդներին: 

Արձակուրդի առաջին օրը իսկապես հաճելի է լինում անգործությունը: Հետո անելիքներդ ես հիշում, սակայն հանգիստ ես վերաբերվում, որովհետև գիտես, որ առջևումդ դեռ շատ օրեր կան: Սական այդ օրերը, որոնք թվում էին շատ, անցնում են արագ և առանց պարունակության: Արդեն սկսում են ի հայտ գալ ձանձրույթի առաջին ախտանիշները: Ոչինչ չես ուզում անել, չնայած նրան, որ լիքը կուտակված գործեր ունես դեռ այն ժամանակից, աննպատակ քայլում ես տանը ու կարոտում դասերը: "Չէէէէէ փաստորեն սխալվում էի, երբ ասում էի, որ արձակուրդների ժամանակ հանգստացած կլինեմ ու կհասցնեմ ամեն ինչ անել" Ժամանակը ավելի է իր գինը թանկացնում, չես հասականում ինչպես են անցնում րոպեները, հետո ժամերը, հետո օրերը: Անցնում են այդ թանկարժեք պահերը և մենք ոչինչ չենք հասցնում անել, միայն մաթեմատիկայի երկու վարժությունները, որոնք դեռ արվել էին առաջին ուրախ օրը: Ովքեր սիրում են իրենց դասընկերներներին, նրանք այս մի քանի օրվա ընթացքում արդեն մի լավ կարոտով լցված են լինում, իսկ որոնց համար դասընկերների ներկայությունը այդքան էլ հաճելի չէ, նրանք ուղղակի կարոտում են զբաղված օրերը և օրվա խիտ գրաֆիկը:

Сердечный жест

Достоинства не так бросаются в глаза как пороки. (индийский афоризм)

Лишь самые умные и самые глупые не могут изменяться. (Конфуций)

Доброты нашу
Определяет глаз,
хоть и сердце - добро:
Не напоказ у нас. (Рузанна Мурадян)

Благородно то и только то, что бескорыстно. (Ж. Лабрюйер)

Слепил из глины Бог -
Человека по частям,
Кусочек глины дал ему и
Сказал: " А счастье слепи сам".

Нет ничего худшего,
чем блуждать в чужих краях. (Гомер)

Чем больше изучаю людей я,
Тем человечнее кажется собака моя. (Б. Паслаль)


Правая рука не должна знать,
что делает левая. (Бижлия)

Мы не представляем,
Сколько нужно ума,
Чтоб не выглядеть смешным. (Шанфор)

Mы живем в мире,
Где один дурак создает много дураков,
А один мудрый -
Очень мало мудрых. (Лихтенберг)

Человек не ангел и не животное,
Несчастье его  в том,
Что чем больше он стремится
Походить на ангела,
Тем больше превращается в животное. ( Паскаль)

Звери, живя с нами,
становятся ручными, а люди,
общаясь друг с другом, становятся дикими. (Гераклит)

Празднуй день, в котором ты живешь. (Соломон)

Кавдую мысль, которую я заковал во фразу,
Обязан освободить своими делами. (Д. Джебран)

Перенесите достойно то,
что не можете изменить. (Сенека)

Этика есть безграничная
ответственность са все, что живет. (А. Швейцер)

Может ли богатство принести счастье?
Богатство - продукт человеческой способности.
мыслить (или хищнически или трудоемко). (Эйн Рид)

Весь прогресс, на который
можно надеяться, -
это сделать лядей менее злыми. (Флобер)

Մտածող հնչյուններ..

Ուրախ էի, զվարթ, անհոգ, թռվռում էի, պարում, երգում: Պիտի ուրախ, լավ մտքերով քնեի: Պիտի անուշ երազներ տեսնեի, հետո արթնանայի և անհամբեր բոլորին պատմեի երազս, գիտեի, որ պետք է չպատմեմ, որ իրականանա այն, սակայն չպիտի կարողանայի և պատմեի, կիսվեի:
Բայց.. Մի պահ կանգ առա: Լսեցի նրանց, ինչ էին ասում? Նրանք ինձ ինչ-որ կարևոր բան էին հաղորդում, բայց ես չէի հասկանում, լսում էի, բայց չէի հասկանում: Միայն զգում էի. զգում էի դաշնամուրի ստեղներին յուրաքանչյուր հարվածը, յուրաքանչյուր նուրբ հպումը, անցումը սև ու սպիտակ կանոնավոր շարված ուղղանկյունների վրայով, պարը, և այդ պարից ծնված հնչյունները: Հնչյուններ, որոնք փոխեցին փոխեցին ինձ այսօր, բայց միայն այսօր, այս պահին: Հետո էլի կփոխվեմ, էլի կթռվռամ ու կպարեմ: Հնչյուններ, որ համոզեցին, դրդեցին հասկացան ու մեղադրեցին: Շատ արագ կատարվեց ամեն ինչ, անսպասելի: Մտածեցի այն նկարների մասին, որտեղ մենք ենք պատկերված, որտեղ անընդմեջ շարժում է, իսկ շարժումը պար է, երաժշտություն, կատարյալի ձգտում:
Հնչյուններ, որ համոզեցի և ստիպեցին վերցնել գրիչը և գրել...

Պիտի գնամ!

Ամեն անգամ` տեսնելիս այդ շարժումները, մարմինս կռվի է դուրս գալիս իմ հետ: Ինչու չեմ համարձակվում նորից զգալ այդ շարժումները, նորից խոսել պարի լեզվով, նորից խաղալ ինքս ինձ հետ?

Ամբողջ գիշեր շուռումուռ եկա անկողնիս մեջ: Մտածում էի: Ավելի ճիշտ ես չէի ուզում դրա մասին մտածել, ստացվում էր: Ուզում էի համարձակություն հավաքեի և նորից գնայի պարի: Չեմ կարողանում: Միթե այդքան ծանր էր բաժանումը, որ այլևս չեմ ուզում միանալ:

Ավելի ու ավելի շատ եմ մտածում, և ավելի ու ավելի արագ է բաբախում սիրտս: Չեմ ուզում այլևս, չեմ ուզում ամեն անգամ պարը տեսնելիս ինձ ճնշված զգալ: Բայց ամենում ես եմ մեղավոր: Չէ որ ես խնդրեցի, որ այլևս չգնամ, ես այդ որոշումը կայացրի: Միգուցե  ճիշտ էր, ուղղակի դա հանգիստ էր: Անհրաժեշտ հանգիստ:

Արդեն կրկնում էի. պիտի գնամ, որոշված է! Հիմա էլ չէի համարձակվում մայրիկիս ասել, չէ որ ես էի տարիներ առաջ խնդրել, որ այլևս չգնամ, իսկ հիմա խնդրում եմ վերականգնել, նորից գնալ: 

Քնած են բոլորը, միայն ես դեռ արթուն ու սթափ ուղեղով մտածում եմ, կռիվ եմ տալիս ինքս ինձ հետ: Ախր արդեն մեծ եմ, ուշ չէ արդյոք կրկին սկսելու համար? Բայց չէ որ երբեք էլ ուշ չի լինում? Եվ այսպես անվերջ, մինչև մայրիկս չարթնացավ: Եվ ահա առիթ էր, որ ասեի նրան այդ մեկ երկու բառերը, որոնք այդքան դժվար էին ինձ թվում.

- Կտանես ինձ պարի, մենակ չեմ գնա.

-Կտանեմ, դու ասա որտեղ.

Ահա ամեն ինչ պատրաստ է, նույնիսկ մասիկները, որոնք դեռ մնացել էին հին պարի տեղից: Մնում է գնալ և անցնել գործի:

Ինչքան էլ անձրև գա.

Ուզում եմ ուղղակի կիսվել ձեզ հետ իմ տպավորություններով: Ինչ տվավորություններ? Իմ նոր ընկերների և շրջապատի մասին, որոնց ես փորձում եմ հասկանալ արդեն 2 ամիս: 

Առաջին օրն էր` օգոստոսի 31: Դանդաղ գնում էի դպրոց: Հեռվից արդեն տեսանելի էր աշակերտների բազմանդամ խմբերը: Ես իհարկե մոտեցա աղջիկներին, որոնք զբաղված էին բջջային հեռախոսներով: Իմ բարևին նրանցից միայն 2-ը պատասխանեցին, որոնցից մեկը իմ մասին արդեն տեղեկացվաած էր: Ծանոթացանք. 

Հետո մեզ բաժանեցին 3 դասարանների: Ես "ա" դասարանում էի: Հետո "ա"-երի շարքերը համալրվեցին ևս 4 աղջիկներով: Առաջին հայացքից նրանք ինձ թվացին բռի, անդաստիարակ, դրա պատճառով ինձ հեռու պահեցին նրանցից: Բայց հետո..

Հետո նրանք ինձ ճանաչեցին, ես էլ իրենց: Չգիտեմ ճիշտ արեցի, թե ոչ, բայց ես հավատացի նրանց, հասկացա: Միգուցե սխալ եմ վարվել, բայց փորձեցի ինձ շատ հեռու չպահել: Սկզբում ես մենակ էի: Չկար մարդ, որի հետ կարող էի խոսել և մի քիչ կտրվել դասից:  Բայց հետո հասկացա, որ մենակ ոչինչ չի ստացվի, պետք է ընկերներ ձեռք բերել: Ընդունեցի նրանց առաջարկը և երևի դարձանք լավ ընկերներ: Հիմա ես փորձում եմ անկեղծ լինել, հասկանալ նրանց քայլերը, օգնել նրանց: Հուսով եմ, որ նույնն էլ նրանք են անում իմ հանդեպ,,,

Չգիտեմ հիմա ես իմ նոր դասարանցիներին շա~տ եմ սիրում, օգնում եմ նրանց, փորձում են ընդհարումներ չլինեն: 

Նոր դասարանցիներին սիրելը, չի նշանակում, որ մոռանում եմ հներին: Ամենևին այդպես չէ: Հիմա էլ պատրաստվում եմ իմ դպրոցական դժվար օրերի ընկերների հետ հանդիպման: Հուսով եմ ինձ մի լա~վ կարոտած կլինեն :Դ

Չէէէ ընկերներիս հիշեցի, չեմ կարող չնշել իմ ֆեյսբուքյան ընկերներին: Ուղղակի ուզում էի շնորհակալություն հայտնել, որ դուք այդքան հեշտ ընդունեցիք ինձ, հայտնվեցիք այն պահերին, երբ ինձ շատ էին պետք հասկացող, հավատարիմ և ուղղակի լավ ընկերներ: Միշտ, երբ վատ եմ ինձ զգացել, չգիտեմ ինչպես եք արել, բայց բուժել եք վերքերս, ուրախացրել, ժպիտ եք պարգևել: Անուններ չեմ նշի, բայց իմ բոլոր ընկերները թող իրենց համար ընդունեն, քանի որ բոլորիդ էլ շա~տ սիորւմ եմ: Ձեր շնորհիվ ես ավելի ազատ եմ, ավելի մանուկ եմ ու պարզ..

Բարձր տրամադրությամբ դիմավորեցինք հաղթանակը!!!!!

Այս շաբաթը ավարտվեց` թողնելով իր հետևից բարձր տրամադրություն և համարձակության անսովոր զգացողություն: Երկուշաբթի մեր քաղաքին բնորոշ անձրևային եղանակին գնացի դասի, բայց իմ և բնության տրամադրությունները չհամընկան, և օրս անցավ հագեցած և դրական: Ուղիղ շաբաթվա կեսից բացվեց նոր եղանակ` առավոտը ցուրտ, օրվա մեջ հաճելի տաք, երեկոյան մեղմ քամի: Բայց այս աշնանային եղանակը ավելի բարձրացրեց տրամադրությունս: Եվ հաճելին այն էր, որ ես տեսնում էի շատ թերություններ, խնդիրներ, բայց չէի նստում լաց լինում, տրտնջում, տվայտվում ծանր կյանքի, անհաջող ճակատագրի և այլնի համար, այլ լավատեսություն էի հաղորդում "լացողներին": Եվ ասեմ, որ ինձ հաջողվում էր, նրանք ժպտում էին և խոստանում, որ ոչ-մի դեպքում այլևս չեն տխրի: Բայց իհարկե դա ընդամենը խոստում էր, հաջորդ օրը նրանք նորից կնստեն ու կդժգոհեն իրենց կյանքից, ճակատագրից: Միևնույն է նրանք ժպտացին և արդեն լավ է, ժպիտը սկիզբն է լավ տրամադրության ու լավատեսության:

Շաբաթը  հիանալի և հաղթական ավարտ ստացավ Հայաստանի հավաքականի այսօրվա հաղթանակով, որը համոզված եմ` յուրաքանչյուր հայի սրտում հպարտություն և երջանկություն ծնեց, իսկ ոմանց մոտ դա հենց այն երջանկության պահն էր, որը նրանք ունենում են հազվադեպ և, որի ժամանակ նրանց ոչինչ անհրաժեշտ չէ, բացի այդ հաղթանակը տեսնելը: Անձամբ ես նայելով խաղը` ինձ մի պահ ավելի ապահով զգացի, պաշտպանված, հպարտացա, որ հայ եմ..

Եվ վերջում ասեմ, որ շաբաթվա հաջող ավարտ եմ սպասում վաղը տեղի ունենալիք Բերքի տոնից, որը կլինի Դիջիթեք- փոխարինողը: Հուսամ, որ լավ կլինի և իմ սիրելի դասընկերները կժպտան և չեն տխրի այդ գեղեցիկ օրը ^_^