Ուզում եմ ուղղակի կիսվել ձեզ հետ իմ տպավորություններով: Ինչ տվավորություններ? Իմ նոր ընկերների և շրջապատի մասին, որոնց ես փորձում եմ հասկանալ արդեն 2 ամիս:
Առաջին օրն էր` օգոստոսի 31: Դանդաղ գնում էի դպրոց: Հեռվից արդեն տեսանելի էր աշակերտների բազմանդամ խմբերը: Ես իհարկե մոտեցա աղջիկներին, որոնք զբաղված էին բջջային հեռախոսներով: Իմ բարևին նրանցից միայն 2-ը պատասխանեցին, որոնցից մեկը իմ մասին արդեն տեղեկացվաած էր: Ծանոթացանք.
Հետո մեզ բաժանեցին 3 դասարանների: Ես "ա" դասարանում էի: Հետո "ա"-երի շարքերը համալրվեցին ևս 4 աղջիկներով: Առաջին հայացքից նրանք ինձ թվացին բռի, անդաստիարակ, դրա պատճառով ինձ հեռու պահեցին նրանցից: Բայց հետո..
Հետո նրանք ինձ ճանաչեցին, ես էլ իրենց: Չգիտեմ ճիշտ արեցի, թե ոչ, բայց ես հավատացի նրանց, հասկացա: Միգուցե սխալ եմ վարվել, բայց փորձեցի ինձ շատ հեռու չպահել: Սկզբում ես մենակ էի: Չկար մարդ, որի հետ կարող էի խոսել և մի քիչ կտրվել դասից: Բայց հետո հասկացա, որ մենակ ոչինչ չի ստացվի, պետք է ընկերներ ձեռք բերել: Ընդունեցի նրանց առաջարկը և երևի դարձանք լավ ընկերներ: Հիմա ես փորձում եմ անկեղծ լինել, հասկանալ նրանց քայլերը, օգնել նրանց: Հուսով եմ, որ նույնն էլ նրանք են անում իմ հանդեպ,,,
Չգիտեմ հիմա ես իմ նոր դասարանցիներին շա~տ եմ սիրում, օգնում եմ նրանց, փորձում են ընդհարումներ չլինեն:
Նոր դասարանցիներին սիրելը, չի նշանակում, որ մոռանում եմ հներին: Ամենևին այդպես չէ: Հիմա էլ պատրաստվում եմ իմ դպրոցական դժվար օրերի ընկերների հետ հանդիպման: Հուսով եմ ինձ մի լա~վ կարոտած կլինեն :Դ
Չէէէ ընկերներիս հիշեցի, չեմ կարող չնշել իմ ֆեյսբուքյան ընկերներին: Ուղղակի ուզում էի շնորհակալություն հայտնել, որ դուք այդքան հեշտ ընդունեցիք ինձ, հայտնվեցիք այն պահերին, երբ ինձ շատ էին պետք հասկացող, հավատարիմ և ուղղակի լավ ընկերներ: Միշտ, երբ վատ եմ ինձ զգացել, չգիտեմ ինչպես եք արել, բայց բուժել եք վերքերս, ուրախացրել, ժպիտ եք պարգևել: Անուններ չեմ նշի, բայց իմ բոլոր ընկերները թող իրենց համար ընդունեն, քանի որ բոլորիդ էլ շա~տ սիորւմ եմ: Ձեր շնորհիվ ես ավելի ազատ եմ, ավելի մանուկ եմ ու պարզ..
