Աշնանային արձակուրդներ են: Ուզում եմ պատմել, թե ինչպես են վերաբերվում իմ նման շատ աշակերտներ արձակուրդներին:
Յուրաքանչյուր աշակերտի համար արձակուրդները դրանք երանելի օրեր են, սակայն դա միայն դասերի ժամանակ: Անընդհատ մտածում ես, թե երբ պիտի անցնեն այդ տանջալի մի քանի օրերը, որ հանգիստ վայելես դասերի բացակայությունը: Դասերի ժամանակ ամեն ինչ թողնում ես արձակուրդներին` մտածելով, որ այդ ժամանակ հանգիստ կնստես ու բոլոր դասերը մեկ օրում կվերջացնես:
Հետո սպասվածից էլ արագ գալիս են այդ օրերը: Վերջապես առավոտը մի լա~վ կքնեմ, կզբաղվեմ համակարգչով, անավարտ մնացած գիրքը կվերջացնեմ և այսպես շատ անելիքներ, որոնք պիտի արվեն արձակուրդներին:
Արձակուրդի առաջին օրը իսկապես հաճելի է լինում անգործությունը: Հետո անելիքներդ ես հիշում, սակայն հանգիստ ես վերաբերվում, որովհետև գիտես, որ առջևումդ դեռ շատ օրեր կան: Սական այդ օրերը, որոնք թվում էին շատ, անցնում են արագ և առանց պարունակության: Արդեն սկսում են ի հայտ գալ ձանձրույթի առաջին ախտանիշները: Ոչինչ չես ուզում անել, չնայած նրան, որ լիքը կուտակված գործեր ունես դեռ այն ժամանակից, աննպատակ քայլում ես տանը ու կարոտում դասերը: "Չէէէէէ փաստորեն սխալվում էի, երբ ասում էի, որ արձակուրդների ժամանակ հանգստացած կլինեմ ու կհասցնեմ ամեն ինչ անել" Ժամանակը ավելի է իր գինը թանկացնում, չես հասականում ինչպես են անցնում րոպեները, հետո ժամերը, հետո օրերը: Անցնում են այդ թանկարժեք պահերը և մենք ոչինչ չենք հասցնում անել, միայն մաթեմատիկայի երկու վարժությունները, որոնք դեռ արվել էին առաջին ուրախ օրը: Ովքեր սիրում են իրենց դասընկերներներին, նրանք այս մի քանի օրվա ընթացքում արդեն մի լավ կարոտով լցված են լինում, իսկ որոնց համար դասընկերների ներկայությունը այդքան էլ հաճելի չէ, նրանք ուղղակի կարոտում են զբաղված օրերը և օրվա խիտ գրաֆիկը:
