SOS..

Աչքերը մի կերպ բացում է: Հեռախոսը մի քիչ ուժ գործադրելուց բացվում է: (...) Ինչ? 8:30? Փաստորեն պիտի ամբողջ օրը լաց լինի, որ այդ գիշեր լավ քնի:
-Չէ, գոնե պարապմունքից չուշանամ: Մի հատ էլ այդ առիթով կսկսվի մեղադրանքների տեղատարափը գլխիս թափվել: Ավելի լավ է  արագ հագնվեմ, դուրս գամ:
Ձեռքի տակ ընկած հագուստը հագնում է, վերցնում նախօրոք դասավորած պայուսակը ու խառնված դուրս գալիս: Ճանապարհին նոր նկատում է, որ ոչինչ չի հասցրել անել: Շնչակտուր, հազիվ քայլերը գցելով, կիսաքնած գնում էր Նինան՝ մազերը՝ խառնված, քամուն էին ենթարկվում ու հարվածում դեմքին: Սովորաբար  հագուստի գույները համահունչ են լինում: Այս անգամ բազմազանություն էր նրանց մոտ, հասկանալի էր՝ չէ-որ չի էլ հասկացել՝ ինչ է հագնում: Մի խոսքով կարևոր չէ, թե ինչ էր հագած կիսաքնած Նինան: Աչքերը հազիվ էր բացում. ճանապարհը տեսնել էր պետք: Մի սխալ քայլ և հնարավոր է դեռ թաց քարից ընկներ ու.. Ու՜,  ինչ լավ կլինե՜ր: Եթե անգամ հոգեկան ցավին միանար նաև մարմնականը, միևնույն է, նա իրեն պատժված կզգար: Հենց դա էլ ուզում էր:
Արժանի ապտակ.. Վերջ: Նինան արթուն է: Ուղեղը կամաց-կամաց սթափվում է, վերքը կամաց-կամաց բացվում, ցավը կամաց-կամաց սաստկանում: Գլխիկոր քայլում էր, ականջակալները դրած էին միայն ձևական, սիրելի երաժշտությունը չէր միացրել: Ինչու? Մի պարզ պատճառով. պիտի լսեր նրա ձայնը: Եթե միացներ երաժշտությունը, կարող էր թողնել ձայնային ալիքներին, որ անցնեին կողքովը ու նա չնկատեր նրանց, թողնեի ու գնային, թողնելով էլի մենակ Նինային: Բարձրացրեց գլուխը ու քարացավ: Դիմացը մշուշ էր: Չէր տեսնում ոչինչ: Միայն քարեր ու առաջիկա մի քանի մետրը: Իսկ նա ժպտաց, ժպտաց ուղղակի: Ժպտաց.. Գտավ այդ մշուշը, որ ուղեղում էլ էր, հոգի կոչված անհասկանալի տիրույթում էլ: Սպիտա՜կ մշուշ, որտեղ ոչինչ չի երևում: Չէ-որ ինքն էլ հիմա ոչինչ չէր տեսնում իր առջև, չէր տեսնում մարդկանց, չէր տեսնում իր ապագան, չէր տեսնում իրեն հայելում: Փոխարեն մշուշ էր, մեկ-մեկ ձնախառը մառախուղ, որը նաև սարսուռ է առաջացնում: Ժպտաց... Բայց միթե՞ ժպիտ պիտի առաջանար նորմալ մարդու մոտ, երբ իր առջև փակուղի, անտեսանելի ճանապարհ է գտնում: Դա կեղծ էր, դա շփոթմունքից առաջացած ժպիտ էր, որովհետև շուրջը ամեն ինչ ստիպում էր հիշել այն, ինչ ուղղակի պետք էր մոռանալ, կորցնել այդ նույն մշուշի մեջ: Մշու՜շ, լավ մշուշ, բայց ինչու այնտեղ...
Այնտեղ է ուզում գտնել մի բան, որ կօգնի դուրս գալ այս կծիկից, որի մեջ ընկել է անգիտակցորեն: Ճիշտ Նինան հիմա չգիտի ով է ինքը.. Որքա՜ն ամոթ է: Իջել է նա, ձեռքերը, մտքերը կապկպվել են: Այո կապկպվել, որովհետև չկա մեկը, ով կարող էր այս ամենի հեղինակը լինել: Ինքն է, հենց ինքն է ամեն ինչ արել: Կարծես անջատել է բոլոր զգայարանները, շարժվել ինչ-որ անծանոթ, անհասկանալի ուժի թելադրանքով: Բայց ախր ի՞նչ ուժ է դա, որ ոչ-ոք չգիտի դրա մասին, ոչ-ոք չի կարողանում Նինային օգնել: Մշուշը կշարունակվի.. Սևագրի թղթերի վրա գիշերները կգրի SOS ու քարացած կնայի այդ երեք տառին.. Այդպես էլ կմնան դրանք, որովհետև ինքը չգիտի ով է, ինչ է ուզում, այսինքն չի կարող կծիկը քանդել ու վերադարձնել մի գծով թելի տեսքին: Թվում է օրերը գնում են, շուրջը բոլորը մեծանում են, իսկ ինքը փոքրանում, դառնում մի փոքրիկ աղջնակ, ով դժվարանում է մտածել իր մասին, որովհետև իր մասին քիչ բան գիտի ու ուշադիր լսում է մեծերի ասածներին, որ դրանց մեջ գտնի իրեն:
-Աստված իմ, որտե՞ղ եմ ես: Հոգնել եմ ինքս իմ հետ խոսելուց ու ավելի խճճվելուց: Գոնե դու մի բան ասա, գոնե մի ուղի ցույց տուր: Գիտեմ ամեն անգամ քեզ եմ խնդրում, որ ձեռքիցս բռնես ու տանես դեպի լույս: Երևի հոգնել ես արդեն այդ ճանապարհից, ուզում ես մի քիչ էլ մթության ճանապարհը ցույց տալ: Չեմ ուզում.. Պետք չի: Արդեն գնացել եմ այդ ճանապարհով: Պատմությանս էջերը թերթիր ու էլի ձեռքս բռնիր ու էլի տար դեպի լույս..

Վախերի ու Չ-երի մասին

Մարդկանց հրեշտակային կերպարներից չենք կարող եզրակացնել, թե ներսում ինչ սատանաներ են թաքնված կամ կա՞ ինչ-որ մեկը՝ թաքնված  այդ անմեղ դեմքի հետևում, թե՝ ոչ: Ամեն մեկս մի անհատ ենք, ամեն մեկս իմ կարծիքով ունի մի քանի դեմքեր: Ես երբեք չեմ տեսել մի մարդու, որը միշտ նույն ձևի լինի. նույն պահվածքով, նույն տրամադրությամբ, նույն աչքերի արտահայտությամբ ու ձեռքերի հանգիստ կամ անհանգիստ շարժումներով: Եթե դուք ուզում եք ինձ տեսնել միշտ ժպիտը դեմքիս, միշտ նույնը, նույնը, նույնը....... Չեմ կարող!!! Դու էլ չես կարող, նա էլ չի կարող, որովհետև դու պիտի ճնշվես, պիտի ոգևորվես, պիտի անզգայանաս ու այդ ամենին զուգահեռ պիտի ժպտաս, լացես կամ էլ ոչինչ չասող հայացքով նայես պատի սև կետին, որովհետև ինքն էլ ոչինչ չի ասում մեծ սպիտակ պատի վրա, թեկուզ որ առանձնանում է սպիտակ կետերի բազմության մեջ:  Դու մարդ ես, ես դեռ չգիտեմ, նա էլ երևի ու բոլորս էլ ենթարկվում ենք տարբեր փոփոխությունների: Դա բնական է: Իսկ մարդկանց մի ստվար զանգված ուզում է, որ միշտ նույն կերպ լինենք, միշտ նույն դեմքի  հոգնեցնող արտահայտությամբ՝ թեկուզև այնտեղ ժպիտ կա: Դեռ հարց է՝ այդ ժպիտը անկեղծ է, թե ուղղակի քայլ, որ չզզվեցնեն անիմաստ հարցերով:

Չ-եր

Չխոսաս, չգնաս, չբարևես, չնայես, չզգաս, չմտածես, չհիշես, չմոռանաս ու չլինես!!!!!!
ԼԱՎ!! Ինչպես ասում է մեր երիտասարդությունը OK, բայց կա մի բայց: Ինչպես կարող է մարդ, եթե իհարկե մարդ է, չ-երով շարժվել ամբողջ կյանքում: Այդ չ-երը միշտ էլ կան, չեմ ասում անտեսել դրանք ու ոտքի տակ գցել, ամեն անցնելուց տրորել դրանք: Ոչ! Ուղղակի, ուղղակի այնքան կուզեի մարդիկ հասկանային, որ 1 տարին մարդուն չի կարող լրիվ փոխել: Մարդ դժվար, բարդ կառուցվածք է: Իրեն ժամանակ, տարածություն ու այլ պայմաններ են պետք փոխվելու համար: Ու ընդհանրապես ինչու եք ուզում փոխվել? Մնացեք դուք դուք, ուրիշ դիմակ պետք չէ: Եթե  շատերը ինձ համոզում են, որ փոխվել եմ... Ապա այդ նույն մարդիկ հուսով եմ հասկանում են, որ իրենց ասած 1 տարին իր թեկուզ փոքր հետքը թողել է իմ պահվածքի ու ձև-եր վրա: Եթե անցյալում դուրները չէի գալիս, ուզում էին ավելի շատ նկատել ինձ, ավելի շատ լսել ինձ, ապա հիմա երանի են տալիս այդ ժամանակներին: Ու այստեղ վերադառնամ սկզբի դիմակների փոփոխությանը: Ես տարբեր եմ, դու էլ: Մի պահի մի ձև, հաջոր

դին՝ մի ձև: Չեմ կարող դեռ այլ կերպ լինել: Չեմ ուզում!! Թողեք հասկանամ, ով եմ ես, ով ես դու ու ով է նա: Միանգամից իմ փոխարեն էլ եք որոշում այդ ամենը: Բայց ախր ես էլ եմ ուզում մի քանի չ-երից ազատվել, ես էլ եմ ուզում այդ չ-ոտ հա-երը մի կողմ նետել: Հրեշտակ չեմ, բայց մաքուր եմ ներսում, թողեք հավատամ, որ դուք էլ եք մաքուր, որ սև չեք, որ լույսը դեռ չի մարել, որ ամուր կապերը չեն քանդվել:

Վախեր 

Վախեր՝ ամեն տեղ, ամեն ինչում ու ամենքում: Վախենում եմ ամեն ինչից, ամեն մեկից ու ամենավատը ինքս ինձնից: Երբ մարդ կորցնում է իրեն, երբ դեռ չի հասկանում, որ դեռ մարդ չի, երբ իրան թվում է, թե մեծացել է, երբ թվում է մարդիկ բարի են, լավը ու ցավ չեն ուզում պատճառել միմյանց: Գալիս է մի ժամանակ, մի պահ, որ ամեն ինչ գլխի վայր է շրջվում: Երբ ամեն ինչ լավ է, բայց ոչինչ իր տեղում չէ, ամեն ինչ ցավ է պատճառում:  Երբ դու իրականություն չես գտնում քեզ՝ միայն քայլելիս տեսնում ես ստվերդ ու հայելու մեջ պատկերդ: Եթե, ապա-ները  իրար հերթ չեն տալիս ու խճճվում՝ վերջին ու գլխավոր ԱՊԱ-ին չհասնելով: Ու էլի չկամ ու էլի պիտի հանձնվեմ, որովհետև այդ  ԱՊԱ-ին չհասա, ինչքան էլ երկար ու մանրակրկիտ մտածեցի: Չի լինում ու վերջ!!! Պետք չէ ավելի խճճել ու բարդացնել, ուղղակի պետք է ասել դեռ անծանոթ "վերջ, հանձնվում եմ"-ը ու իրոք կգա վերջը, բայց չգիտեմ այդ վերջից հետո ինչ կլինի: Ավելի վատ? թե գետի հունը իր ուղղությամբ կգնա առաջվա  նման:

Այն երգում, այն նկարում, այն պատմությունում միթե չհասկացա, որ ես էի, որ ինքս իմ համար էի ափսոսում, ինքս իմ համար էի զղջում ու ինքս իմ վրա էի ծիծաղում: Չհասկացա, երևի չեմ էլ հասկանա: Միշտ կմնա փոքր, անհասկացող ու վերջ!! Այդպես ձեռնտու է բոլորին

Երբ ոչինչ չկար..

Ու երբ ոչինչ չկար, լույսեր չկային, գույներ կային, բայց մռայլ էին, սառը:  Երբ աչքերը փակելիս բանաձևեր ու օրվա դեպքեր-դեմքերն էին պատկերվում: Երբ քաղցր խոսքերը ասվում էին պահի դրդմամբ ու դրանք հաջորդ պահին կարող էին վերածվել հեգնական տառակույտի: Ու երբ միայնակ քայլելը, դադաղ քայլեր դնելով, կարող էր տևել ժամեր` երաժշտության որակից ու տեմպից կախված: Երբ ամենօրյա անելիքները արդեն իմաստազրկվել էին, գույները կորցրել: Երբ թվում էր, դիտորդությունը հավերժական դեր է: Երբ խոսել ուրիշների սխալների մասին այնքան հեշտ էր, քննադատելը դրանք` ավելի քան: Երբ հասարակության կարծիքի վրա ուղղակի թքած ունեիր ու ինքդ էլ այդ կարծիքը ձևավորող էիր: Երբ թաց աչքերով կետերը ծիծաղելի էին թվում ու դառնում ծաղրելու առարկաներ: Երբ աչքերդ թաց էին` բայց միայն տանջող հարբուխից: Երբ մարդիկ հրեշտակի "աբադոկներով" էին շրջում ամենուր ու նայում իրար ինչպես պոտենցիալ թշնամի:
Ու երբ ոչինչ չկար, չկային հոմոլոգ թեմաները, չկային կեղծ հավատարիմները, չկային թեթևակի ընկերները ու լուռ ժպիտները:  Դանդա~ղ, շա~տ դանդաղ քայլում եմ, չեմ ուզում ոչ մեկի խանգարել, ուզում եմ միայն քայլել` դանդա~ղ, շա~տ դանդաղ, աչքերս փակել ու զգալ անձրևի սառնությունը, պատկերացնել դրան հետևող հարբուխային հետևանքները: Քայլել, դանդաղ քայլել, շա~տ դանդաղ
Ու թե որոշես դու էլ քայլել, դանդաղ քայլել,  շա~տ դանդաղ քայլել, միացրու խնդրում եմ երաժշտությունը, դաղդաղ, շա~տ դանդաղ երաժշտությունը..
Չմոռանաս լռել, կամ էլ խոսել լուռ, առանց ցավեցնելու, առանց աղմուկի
Երբ ոչինչ չկար,  կար ամեն ինչ, բացի..

Անզգայություն..

Զարթուցիչը հրամայում է բացել աչքերը, պոկվել տաքուկ տեղից ու արդեն սահմանված ծրագրով կատարել գործողությունները: Հըն, ոնց որ լավ օր է հա? Արևը աչքերի մեջ է ընկնում, հետո խորանում ու ջերմացնում ներսում ինչ-որ բան: Հաջորդ հայտանիշը, որ լավ օր է,  երկինքն է` կապույտ է, փայլում է:
 Ընկնում է, հարվածում ոտքը, կանգնում է, էլի ընկնում, այս անգամ չի կանգնում` մնում է ընկած ու հանձնվում: Դեռ քնած ուղեղով ու սրտով անցնում է տանը տիրող մթնշաղով: Քնած մարդիկ  թվում են միջնադարյան ֆիլմերի հերոսներ` մռայլ, խորհրդավոր, մտքում ինչ-որ գաղտնիք պահող:
Անցավ մի քանի րոպե.. Արևը արդեն բացատրել էր Նինային, որ մի քանի րոպեյով է այցելել նրան, որպեսզի օրվա առաջին վայրկյաններին ջերմացնի նրան: Նինան դժվարանում էր հրաժեշտ տալ արևին, նրա ջերմությանը: Սառը դող անցավ նրա մարմնով, որը պահպանվեց ամբողջ օրվա ընթացքում:  Ինչքան էլ փորձեց հիշել արևին, որբ իր կողքին էր, հանգիստ էր` չստացվեց: Մոռացել էր նրա ջերմությունը..
Դուրս եկավ: Տեսավ, որ արևը միայն իրեն չէ լքել, մի քիչ մեղմացավ ցավը: Քայլերը արագացան, որ էներգիա ինքն իր համար ապահովի, ջերմացնի իրեն սեփական ուժերով:
Հարվածում են, չի զգում: Շոյում են, չի զգում: Ընկնում է, չի զգում:  Վախենում է, չի զգում: Վտանգավոր է, չի զգում...
Է, վերջ է: Ցուրտ է, ոչ -մի բան էլ չեմ գրելու.. >_< 

Միասին միայնություն..

Նինա.. Լուկա.. 1 տարի նրանց անունները պտտվում էին պատմություններումս: Այս անգամ ևս նրանք են` Նինան ու Լուկան, բայց միասին: 
-Բարի գիշեր, անուշ երազներ
- Քաղցր երազներ..
Վերջին բառեր` միայն այսօրվա համար: Արդեն կիսաբաց աչքերով անջատում է համակարգիչը, որում դեռ մնացել էին բացված ծրագրերը, որոնք անավարտ էին մնացել: Դանդաղ, պարային, բայց միևնույն ժամանակ անփույթ շարժումներով անջատում է գիշերային հանգստությանը խանգարող բոլոր սարքերը, ազատվում առօրյա ճնշող հագուստից  ու անջատում լույսերը..Բայց դեռ մահճակալի մոտ չէ: Եվս մեկ փորձություն այս գիշերվա կեսին: Քնած-քնած առաջ է գնում, հարվածի ձայնը արձագանքում է գիշերային լռության գիրկն ընկած տան պատերից: Մի ձեռքով հարվածից դեռ ցավացող գլուխն է բռնել, մյուսով պատերն է շոշափում դեպի մահճակալը տանող ապահով ճանապարհը գտնելու համար: Ըհն.. Ոնց որ թե մոտենում է բաղձալի փափուկ տեղին: Վերջապեսս.. Աչքերը արդեն այն կիսաբաց վիճակից էլ անցան լրիվ ու ամուր փակված վիճակի: Աչքերը փակվեցին` մտածելու թեմաները բացվեցին..
-Ախր Նինա,գոնե մտածիր ինչ ես անում: Թիթեռնիկները ուղեղումդ երկար թռվռացին` այնինչ նրանց կյանքը մեկ օր էրր նախասահմանված այնտեղ: Անսովոր է չէ, որ չես մտածում
ու՞ր է նա, ի՞նչ է անում, երաժշտություն է լսում, թե` հեռուստացույց է նայում ու եթե երաժշտություն է լսում, ապա ի՞նչ ոճի` չէ-որ դու ոչինչ չգիտես նրա նախասիրությունների մասին: Չե՞ս մտածում: Ինչու՞ Գիտե՞ս: Ու ի՞նչ, այդ ամենը այլևս քեզ չի հետաքրքրու՞մ: Դե դե սպասում եմ պատասխանիդ, դու կարծես ապրում ես պահի թելադրանքով, ինչ նա կասի կանես, պահը չի գա` դու չես գործի: Սպասում եմ, պատասխանի'ր
- Հանգիստ: Պատասխանում եմ հիմա: Ոչ, ամենևին ոչ! Հիմա էլ է այդ ամենը ինձ հետաքրքրում ու ճիշտ է հիմա ես գիտեմ այդ հարցերի պատասխանները: Ու երևի հիմա դրանք ավելի շատ են հետաքրքրում, այնքան շատ, որ ուրիշ հարցերի ճնշում են ու արտահայտվելու տեղ չեն թողնում: Բայց միևնույն է, ոչինչ չի փոխվել: Ավելի ճիշտ փոխվել է, ամեն ինչ փոխվել է, որ խճճվել եմ իմ իսկ արարքների, ասվածքների ու մտքերի խառնաշփոթ կծիկում: Հեքիաթ.. հա հա, հենց հեքիաթ: Ինձ այս խճճված ու  անհանգիստ իրավիճակը հեքիաթ է թվում: Չգիտեմ այդ հեքիաթում բարին կհաղթի, թե չարը, բայց տատիկս միշտ ասում էր, որ բարին ամեն դեպքում հաղթում է: Ուզում եմ միայն բարին տեսնել այդ հեքիաթում, չար ու կեղտոտ ուժերը, պահերը թաքցնել ու անտեսել: Հեքիաթ` անմեղ, մաքուր զգացմունքներով, առանց չարիքի ու կեղտի, առանց ստի ու կեղծիքի (գիտեմ, որ դժվար բան եմ ուզում, բայց ինչ արած)
- Դու էլի երազում ես, Նինա, էլի երազում.. 
Ով էր խոսում Նինայի հետ?? Ով էր պատասխան պահանջում?? 
Նինայի ներքին ձայնն էր, գուցե խիղճ ասվածը կամ աջ ուսին ապրող հրեշտակ Նինան..

Կապույտ-կապույտ ..

Կապույտ-կապույտ երկինք, կապույտ-կապույտ լիճ: Կապույտ-կապույտ հոգիս խաղաղվեց.. Ուղեղումս պարող գույները դադարեցրին պարը. բնության գույներն ուրիշ երգ էին թելադրում: Աշնան կապույտն ուրիշ է, աշնան կապույտը բարի է, սիրում է, ժպտում է:
Հեռու եմ.. Անտեսանելի պիտակս չեք տեսնում` ձեր հոգին էլ է կապույտ: Կիլոմետր +1, կարոտ +1 (անցել է 2  ժամ)

 Ժպտում է, հեկեկում է, էլի ժպտում է, վերջը տեսնենք ինչ է ուզում եղանակը: (անցել է 5 ժամ):

Տըկ, տըկ, տըկ-տըկ.. Գնաց գնդիկը պատին պատնվեց, դարպասի գիրկն ընկավ: Միավորը ուրախացավ. 1-ով մեծանում է: Տըկ-տըկ (անցել է 2 օր) :

Փակվում են աչքերը, հոգնել են նույն դեմքերից: Փակվում են աչքեը, հարազատ են ուզում տեսնել նրանք: Բացվում են աչքերը, ջրի սառնությունն են զգում նրանք: Հովացել են աչքերը, երազ է թվում ամենը: (անցել է 1 օր 7 ժամ)

Կարմիր, թե սև: Ազնիվ, թե խաբեբա: Մատնող աչքեր, թե քողարկված սևություն: (անցել է 2 օր 11 ժամ)

Գծիկ 1, կիլոմետր +1, գծիկ +2...Զանգ.. ժպիտ..արցունք .. երազ.
Վերջ