Ընկնում է, հարվածում ոտքը, կանգնում է, էլի ընկնում, այս անգամ չի կանգնում` մնում է ընկած ու հանձնվում: Դեռ քնած ուղեղով ու սրտով անցնում է տանը տիրող մթնշաղով: Քնած մարդիկ թվում են միջնադարյան ֆիլմերի հերոսներ` մռայլ, խորհրդավոր, մտքում ինչ-որ գաղտնիք պահող:
Անցավ մի քանի րոպե.. Արևը արդեն բացատրել էր Նինային, որ մի քանի րոպեյով է այցելել նրան, որպեսզի օրվա առաջին վայրկյաններին ջերմացնի նրան: Նինան դժվարանում էր հրաժեշտ տալ արևին, նրա ջերմությանը: Սառը դող անցավ նրա մարմնով, որը պահպանվեց ամբողջ օրվա ընթացքում: Ինչքան էլ փորձեց հիշել արևին, որբ իր կողքին էր, հանգիստ էր` չստացվեց: Մոռացել էր նրա ջերմությունը..
Դուրս եկավ: Տեսավ, որ արևը միայն իրեն չէ լքել, մի քիչ մեղմացավ ցավը: Քայլերը արագացան, որ էներգիա ինքն իր համար ապահովի, ջերմացնի իրեն սեփական ուժերով:
Հարվածում են, չի զգում: Շոյում են, չի զգում: Ընկնում է, չի զգում: Վախենում է, չի զգում: Վտանգավոր է, չի զգում...
Է, վերջ է: Ցուրտ է, ոչ -մի բան էլ չեմ գրելու.. >_<
