Վերջապես եկավ այդքան սպասված ձյունը: Թեթև, հանգիստ, հանդարտ` ինչպես թիթեռնիկներ, իջան ձյան փաթիլները թաց գետնի վրա: Բերեցին սպիտակ հանգստություն, որը պետք է թաքցնի աշնանային թախիծը, տխրությունը և մռայլությունը: Առավոտյան անհասկանալի տխրությունն ու անտարբերությունը վերածվեց մանկական հրճվանքի և հանգստության, վերադարձ իրականություն և ձյու~ն...
Ջերմ զրույցը ընդհատվում է մի բացականչությամբ. "Վա~յ, ձյու~ն է գալիս": Եվ բոլորի ուշադրությունը ուղղվում է դեպի պատուհանը, որից այն կողմ բացվում էր ուղղակի հանգստացնող մի տեսարան:
Դրանից առաջ ինչ-որ բան հասկանալի չէր, անիմաստ ու անպատճառ էր: Չէի գտնում հարցի պատասխանը, որին նույնիսկ ծանոթ չէի: Բայց այդ փաթիլները, այդ մաքրությունը, թարմությունը բացատրեցին ամեն ինչ, մաքրեցին ու ծածկեցին ամեն ինչ:
Դուրս եկա, դեռ գալիս էր ձյունը` համարձակ և ուժգին: Հաճելի էր քայլել առաջին ձյան տակ և հանգստություն ստանալ: Կարծես այդ սպիտակ փաթիլները լիցքեր ունենային, հետո այդ լիցքերը փոխանցեին իրենց նայողներին: Արդեն հասել էի տան մոտ, բայց չէի ուզում մտնել` չնայած նրան, որ շա~տ ցուրտ էր ու ես ահավոր մրսում էի:
Եկա և գրեցի առաջին ձյան պատմությունը, բայց դրանից առաջ որոշել էի ընդհանրապես ուրիշ թեմայով գրել: Չէր ստացվում, փաստորեն ճիշտ էր սա գրելը:
Վերցրեցի գրիչը և թղթին հանձնեցի մտքերս մոմի լույսի տակ( լույսերը կտրել էին ) և ձյան փաթիլների վկայությամբ: Ամբողջ ընթացքում ցածրաձայն երգում էի ձյան մասին իմ լսած ամենագեղեցիկ երգը.
