Գնաց Նոր Մեկը նստեց գետի մոտ ու լացեց նրա հետ` կյանքից, աշխարհից: Բողոքեց, կոպտեց, պահանջեց գետից, որ նոր բան բերի, իր կյանք ներմուծի: Գետը զայրացավ, հոխորտեց, փրփրեց: Բռնեց Նոր Մեկին մի կաթիլ դարձրեց: Այլևս նա Նոր Մեկը չէր, այլ մի հասարակ շարքային կաթիլ, որ լոկ վազում էր ուրիշի հետևից: Տխուր էր Նոր Մեկը կաթիլի տեսքով:
Չկար դեռ մեկը, որից այլևս նոր բան չէր ուզի նա երբեք: Բայց մի օր նա զգաց, որ կողքով վազող այն կաթիլին մոտիկ, նա հանգիստ է միշտ ու թեթև հոգով: Ու հասկացավ ու գտավ այն Նոր Էակին ու դարձավ էլի նա Նոր Մեկը հին: Բռնեց Էակի ձեռքը ու տարավ, տարավ նրան իրական աշխարհ ու խրոխտ կանգնեց նա հողին: Չէ-որ նա արդեն չէր ուզում արդեն ոչ-մի նոր բան: Ամեն ինչ իր կյանքում նոր էր հավիտյան: Դե ինչ, Նոր Մեկը Նոր Էակի հետ ապրեց ողջ կյանքը ու իր կյանքն այսպես նոր գույնով ներկած դիտեց նա կողքից ու նոր մի բան զգաց:
Դե հա, ամեն նորր լավ քողարկված հինն է (ինչ-որ էսպիսի բան): Դա էլ քողարկված այն հին սերն էր` սերը կյանքի ու գույների հանդեպ, սերը կողքինի ու սիրողի հանդեպ:
