Իր փոքրիկ աշխարհում էր միայն ապրում նա: Նա՝ ֆանտաստիկ երազանքներով ու անհավանական ձգտումներով մի տղա էր: Տղա? երազկոտ? Ըհն երազկոտ տղաներ էլ են լինում, աղջիկներից շատ գուցե: Սիրում էր իր սենյակը, որի պատերին արդեն ազատ տեղ չէր մնացել: 15 տարիները իրենց հետքը թողել էին պատերին՝ բանաձևերի, նկարների, քարտեզների ու ինչ-որ թռչող սարքերի պատկերների տեսքով: Պիտի որ այդ տարիքում տարեկիցների մեծ մասի նման ամբողջ օրը անց կացներ իր հասակակիցների հետ, դրսում լիներ օրվա մեծ մասը, իրեն մեծի տեղ դներ ու մեծ-մեծ խոսար արժանապատվության, հարգանքի, սիրո և այդպիսի իրեն անծանոթ զգացում-զգացմունքների մասին, դեռահասներին հատուկ ձևով սկսեր վիճել ծնողների հետ, չլսեր նրանց ու հակառակվեր: Բայց ոչ՝ նրա համար այդ ամենը աննորմալ ու անսովոր էին, չնայած նա դրանց մասին չէր էլ մտածում՝ դե պարզ է, ավելի հետաքրքիր զբաղվելիքներ ուներ, քան ուրիշների կյանքը ու վարքը: Դասեր, պարապմունքներ. դե հա նրա օրվա մեջ էլ էին դրանք մտնում, սակայն այդ մասը կարևոր չէր, որովհետև այդ ամենից հետո նա փակվում էր սենյակում ու սկսում փորփրել օդային թռչող մեքենաների մասին ցանկացած տեղեկություն, հետո շարունակում էր դրանք թղթի վրա՝ ձևափոխելով իր մտքի թռիչքին համապատասխան: Թքած ուներ, որ դրանք երբեք էլ իրականություն չէին դառնա և պատուհանից նայելիս չէր տեսնի իր ձեռքի և մտքի աշխատանքները գետնից բարձր տարածքներում:Ի՞նչ էր տղայի անունը՝ ինչ ուզում եք. սովորական դարձած Դավիթ, անսովոր Ջոն, թե խորհրդավոր Դանիել: Իսկ եթե ուզում եք, ապա նրա անունը Լուկա էր: Էլի Լուկա, գիտեմ..
Մի օր: Սովորական օրվա դաս-պարապմունք մասը անց կացնելուց հետո, գալիս է տուն ու էլի փակվում սենյակում: Այսօր ինչ որ հավես չունի բացել ինտերնետային տարատեսակ էջերը թռչող մեքենաների համար և պատերն էլ ինչ-որ լցված ու կեղտոտ են երևում՝ այնինչ մինչև այս նրա համար դրանք կատարյալ մաքուր էին, իսկ հիմա ճնշում էին անսովոր կերպով: Գցվում է սենյակի մեծ մասը զբաղեցնող մահճակալի վրա ու աչքերը հառում զարմանալի է, բայց դատարկ առաստաղին: Բայց այն դատարկ չէ կարծես: Ինչ-որ պատկեր է նկատում, ինչքան էլ աչքերը լարում է Լուկան, չի հասկանում ինչ է կատարվում այդ հարթության վրա: Զայրացած բարձրանում է ու էլի գալիս հավատարիմ ընկեր աստղադիտակի մոտ, որին կարելի է ամեն ինչ ասել, չէ որ նա չի կարող իր գաղտնիքները հայտնել մարդկանց՝ միայն աստղերին: Մի քանի վայրկյան հետո պատանին հասկանում է, որ աստղերն էլ են առաստաղի կետերի հետ համաձայնեցրել իրենց շարժումը: Էլի նույն պատկերը. մուգ աչքեր՝ կարծես թե ծանոթ են, սև մազեր՝ կարծես թե արդեն շոյել է դրանք, ժպիտ՝ կարծես թե իր մոտ էլ ժպիտ առաջացրեց, դեմք՝ կարծես թե այլևս չի ուզում մոռանալ..
Տարիներ կանցնեն ու Լուկան կգտնի աստղերի նկարած դեմքը իրական մարդու տեսքով, որը էլի կժպտա ու ժպիտ կբերի Լուկայի կարոտծ դեմքին:
