Մի մե~ծ մութ սենյակում մի թաքուն, գողտրիկ անկյունում, մի փոքրիկ սև տուփի մի անկյունում թաքնվել է մի կաթիլ լույսս: Ամաչում է երևի մարդկանցից, վախենում է գուցե, կամ էլ` ինչ-որ մեկը ասել է նրան դուրս չգա այդտեղից, մինչև մի կարևոր բան չլինի: Չգիտեմ ինչու է այդպես ասել այդ մեկը կամ ինչու է վախենում լույսս: Փորձեցի խոսել նրա հետ.. Ստորև ներկայացնում եմ իմ և լույսի կաթիլի միջև ընթացած զրույցը.
- Բարևիկ
- Ես չպիտի քեզ բարևեմ
-Բայց ինչու?
-Կլուսավորեմ պատահաբար, իսկ դա ինձ արգելված է..
-Ինչպես թե արգելված է: Գիտես, ճիշտ է, դու սովորական մի կաթիլ լույս ես, բայց դու շատ կարևոր ես ինձ համար: Դու պետք ես ինձ, առանց քեզ տխուր է: Արև է, կապույտ է երկինքը, բոլորը ժպտում են, բայց իմ ժպիտի ու արևի համար դու ես պետք: Ինչ է, պիտի համոզեմ, որ գաս?
- Հա? Իսկ ինձ ասում էին, որ ես եղած չեղած մեկ եմ քո համար ու բացակայությունս էլ չես նկատի: Բայց ես գիտեմ, որ սրտումդ լինելով ես ամբողջ հոգիդ ու մարմինդ եմ լուսավորում: Ես իմ գործը լավ եմ անում (հպարտանալով և փոքր ինչ ուղղվելով արտասանում է լույսի կաթիլը): Բայց ես շատ փոքր եմ, որ որոշեմ քո մոտ վերադառնալ ու առաջվա պես լուսավորել:
-Այստեղ լավ չէ. դու կմրսես, մենակ ես` կտխրես: Մենակությունը վատ բան է, ժամանակի հետ սովորում ես դրան ու հետո արդեն, երբ մեկը փորձում է մտնել քո աշխարհ, դռները փակում ես նրա դիմաց` դեմքի վրա ջարդված քթի կամ էլ սպիի տեսքով հետք թողնելով:
-Ես էլ չեմ սիրում մենակությունը, բայց ուրիշ ելք չունեմ: Եթե դու ինձ խոստանաս, որ եթե գամ, ինչ չես անտեսի, չես տխրի, երբ քեզ լուսավորեմ, կժպտաս ու կգնահատես արևը, որ շողում ու լուսավորում է գլխավերևդ, ապա ես մի ելք կգտնեմ ու կգամ իմ տաքուկ անկյունը քո մոտ: Թեկուզ, որ դա կլինի, վտանգների ու փորձությունների միջով: Գիտես չէ, գալիս եմ, որովհետև հավատում ես քեզ, որովհետև զգում եմ ինչ է կատարվում ներսդ: Իսկ հիմա, փակիր տուփը, փակիր այս մութ սենյակի դուռը հետևիցդ ու հանգիստ քայլերով գնա դեպի լույսը` մե~ծ ու տաք լույսը: Ես գալիս եմ հետևիցդ, կհասնեմ շուտով քեզ
- Սպասում եմ, բայց առանց քեզ չեմ գնա: Սպասում եմ..
Մի կաթիլ լույսը մի կերպ դուրս եկավ մթության այդ աշխարհից, որի մեջ չարն էր իրեն գցել ու արագ գնաց Ես-ի հետևից: Հասավ նրան ու ժպտաց, ժպտաց ու լուսավորեց:
Միշտ մի կաթիլ լույս պահեք ձեր հոգում, մի կորցրեք նրան: Կայնքի ամեն հարվածին նա չի ալարի ու կաշխատի արտաժամ, կլուսավորի մթությամբ լցված հոգին..
Մի կաթիլ լույս տուր..
- Բարևիկ- Ես չպիտի քեզ բարևեմ
-Բայց ինչու?
-Կլուսավորեմ պատահաբար, իսկ դա ինձ արգելված է..
-Ինչպես թե արգելված է: Գիտես, ճիշտ է, դու սովորական մի կաթիլ լույս ես, բայց դու շատ կարևոր ես ինձ համար: Դու պետք ես ինձ, առանց քեզ տխուր է: Արև է, կապույտ է երկինքը, բոլորը ժպտում են, բայց իմ ժպիտի ու արևի համար դու ես պետք: Ինչ է, պիտի համոզեմ, որ գաս?
- Հա? Իսկ ինձ ասում էին, որ ես եղած չեղած մեկ եմ քո համար ու բացակայությունս էլ չես նկատի: Բայց ես գիտեմ, որ սրտումդ լինելով ես ամբողջ հոգիդ ու մարմինդ եմ լուսավորում: Ես իմ գործը լավ եմ անում (հպարտանալով և փոքր ինչ ուղղվելով արտասանում է լույսի կաթիլը): Բայց ես շատ փոքր եմ, որ որոշեմ քո մոտ վերադառնալ ու առաջվա պես լուսավորել:
-Այստեղ լավ չէ. դու կմրսես, մենակ ես` կտխրես: Մենակությունը վատ բան է, ժամանակի հետ սովորում ես դրան ու հետո արդեն, երբ մեկը փորձում է մտնել քո աշխարհ, դռները փակում ես նրա դիմաց` դեմքի վրա ջարդված քթի կամ էլ սպիի տեսքով հետք թողնելով:
-Ես էլ չեմ սիրում մենակությունը, բայց ուրիշ ելք չունեմ: Եթե դու ինձ խոստանաս, որ եթե գամ, ինչ չես անտեսի, չես տխրի, երբ քեզ լուսավորեմ, կժպտաս ու կգնահատես արևը, որ շողում ու լուսավորում է գլխավերևդ, ապա ես մի ելք կգտնեմ ու կգամ իմ տաքուկ անկյունը քո մոտ: Թեկուզ, որ դա կլինի, վտանգների ու փորձությունների միջով: Գիտես չէ, գալիս եմ, որովհետև հավատում ես քեզ, որովհետև զգում եմ ինչ է կատարվում ներսդ: Իսկ հիմա, փակիր տուփը, փակիր այս մութ սենյակի դուռը հետևիցդ ու հանգիստ քայլերով գնա դեպի լույսը` մե~ծ ու տաք լույսը: Ես գալիս եմ հետևիցդ, կհասնեմ շուտով քեզ
- Սպասում եմ, բայց առանց քեզ չեմ գնա: Սպասում եմ..
Մի կաթիլ լույսը մի կերպ դուրս եկավ մթության այդ աշխարհից, որի մեջ չարն էր իրեն գցել ու արագ գնաց Ես-ի հետևից: Հասավ նրան ու ժպտաց, ժպտաց ու լուսավորեց:
Միշտ մի կաթիլ լույս պահեք ձեր հոգում, մի կորցրեք նրան: Կայնքի ամեն հարվածին նա չի ալարի ու կաշխատի արտաժամ, կլուսավորի մթությամբ լցված հոգին..
Մի կաթիլ լույս տուր..
