Գիտես, որ չեմ խառնվի, գիտես, որ չեմ խցկվի, գիտես, որ կլռեմ: Մարդ չպիտի մնա միևնույն կետում` այն դեպքում, երբ կետը արդեն ուրիշ հարթությանն է պատկանում: Դու մտածեցիր, դու որոշեցիր ու քննարկեցիր քո "ես"-ն ասաց, դու էլ արեցիր: Դե ինչ, ես ինչ, կամ մենք ինչ:
Ես չգիտեմ, այլևս ոչինչ չգիտեմ: Էլ չգիտեմ, չեմ զգում, չեմ մտածում, քնել է ամեն ինչ: Ձյան հետ լռել է ամեն ինչ: Մեկ-մեկ փափուկ ձյան տակից գաղտնագողի նայում է մեկը ու կարոտով իր անցյալի էջերը թերթում: Բայց մրսում է ներկայում ու էլի անցնում ձյան տակ` քնում, այնտեղ տաք է, այնտեղ չկա ոչինչ` միայնակ լռություն, հանգստություն ու ձյուն իր սպիտակ շողերով: Երանի չհասկանայի, անգիտակցաբար փակեի աչքերս ու ջնջեի ուղեղիցս ամեն ինչ: Մարդ պիտի մի քիչ դեբիլ լինի, որ չհասկանա որոշ բաներ: Չհասկանալը ձեռնտու է:
Ես փոխվում եմ, բայց չգիտեմ ինչի համար: Երևի, որ ներկա պահին ձեռնտու չի "ես"-ս: Ես հիմա ուրիշ եմ: Մտածեք ինչ ուզում եք, հասկացեք ինչ ուզում եք, ընդունեք ինչպես ուզում եք: Ես եմ գծում իմ սահմանները ու որոշում այն գույները, որոնցով պիտի լցված լինի կյանքս, օրս ու ես: Իսկ լույսն ու ժպիտը միշտ չէ, որ կախված է արևից կամ լույսի լամպից կամ էլ դեմքի մկանների աշխատանքից: Ժպիտն ու լույսը կարող են ներսում լինել, աչքերում լինել, շարժումներում լինել...
Ասում են բլոգը էլեկտրոնային օրագրի նման մի բան է: Ահա, ուրեմն այսօր այսքան տողերն անցան օրագրի հասանելի մաս ;) Ժպիտը չի փրկի աշխարհը, մարդը կփրկի իր փչացրած աշխարհը
