Արդեն ուշ է: Ես նստած եմ մեր մեծ ու լայն պատժգամբում ու իհարկե այս միջավայրում ես չէի կարող այլ բան անել, քան լացակումած ու թաղծոտ բաներ մտածելը և դրանք թղթին հանձնելը: Իմ դիմաց թեք դրված է փայտե մի աթոռ, կարծես մեկը դեռ պիտի վերադառնա և պետք է շարունակի զմյալվել այս գեղեցկությամբ:
Շուրջկողմը մութ է, միայն մի ապակե լույս է կախված երկնքից: Ձմեռը մեզ տաքացնող փայտի կտորները, իրար վրա անկանոն դասավորված, ամառն էլ հիանալի կատարում են հաճելի միջավայրաստեղծ աշխատանքը: Փայտի տեղ-տեղ սպիտակ, տեղ-տեղ շագանակագույն գույնը յուրովի շարունակում է կախված տերևների վառ կանաչը, որը գրավիչ վայր է միջատների համար: 
Ու իմ համար մեկ է, թե իմ առանց այդ էլ կծոտված մարմինը ինչքան կծող միջատի խայթոց կզգա, ինչքան մոծակ-մուծուկ կհամտեսեն իմ քաղցր արյունը, ինչքան սարդանման էակներ կճանապարհորդեն իմ վրայով, բայց ես կգրեմ այս հատնելուն հինգ պակաս գրիչով այս տեղ չլինելուն հինգ պակաս գրքույկում, որ հետո կիսվեմ այս պահի գեղեցկությամբ համակարգչի միջոցով:
Ախր շատ գեղեցիկ է, շատ դյութիչ է: Այս մաքուր օդը, այս տերևները` գլխավերևում, այս լռությունը և բնության երաժշտությունը, այս թեթև զեփյուռը, որ շոյում է դեմքս: Այս ամենի ազդեցությամբ մի հանգստություն, թմրություն է իջել վրաս և ես լուռ նայում եմ շուրջ կողմս, մտածում ու գրում: Բայց արդեն շատ ուշ է: Վերջ ես գնացի ...
