Թեթև անձրև, 5 րոպեյից արդեն ջրհեղեղի վտանգ
Պատուհանագոգը դեռ դիմադրում է նրա միջին ծանրությանը: Բարի անձրևի կտկտոցները
հերթով անջատում են բոլոր զգայարանները ու պատուհանի ճեղքվածքից թափանցող սառը օդը գրկում է նրա այրվող մարմինը: Առաջին անգամ սառնությունը, քամին, անձրևը տեղ հասան ճիշտ և ճիշտ ժամանակին:
"Չէ՜, քո հետ հաստատ մի բան էն չի", "Ոնց որ քշված լինես", "Լսի, կարողա ձախ ոտքի վրա ես վեր կացել?", "Էստեղ ես, բայց ոնց որ Մոզամբիկում լինես", "Քիչ մնար անունդ էլ կմոռանայիր"................. Ու ամեն օր նման բառեր, տարբեր մարդկանց մուննաթ ձայնային ալիքները հասնում էին նրան:
"Լուսե մի աղջիկ, լուսե մի մեռել.." կամ էլ՝ "Լուսամփոփի պես աղջիկ.." կամ էլ՝ "Մի անկերպարանք ուրու..." կամ էլ չգիտեմ ինչ կարելի էր վերագրել նրան:
Հիմա էլ անձրևն է մեղավոր, հիմա էլ նա իր տկտկոցով ստիպեց հիշել, ստիպեց այրվել, ստիպեց հասկանալ սառնությանը: Վերջ.. Ավելին գրելու համար պետք է ներքին պատնեշը հաղթահարել..
Գլուխը հենեց տկտացող պատուհանին ու սառնության հաճելի շոյոցով անհայտացավ իրականությունից...
Դարձավ անկերպարանք, աներազանք, անպատրանք ոչինչ..
