Տարիներ, ամիսներ, շաբաթներ, հետո օրեր, ժամեր, րոպեներ ու միլիոնավոր վայրկյաններ..Անցել էր մոտավորապես այսքան ժամանակ:
Անգույն դասերից հետո, հակառակի պես գունավոր գրքերը արդեն "թոշակ" պահանջող պայուսակը խցկեց, լսարանի սեղանների վրայի փորագրությունները ուսումնասիրեց ու ոչ մի հետաքրքիր բան չգտնելով` վրան գցեց գարնանային կամ աշնանային վերարկուն ու լսարանի 4 պատերին` կիվիճից գունափոխված գրատախտակի, դաժան գրիչների, մեխերի կամ մկրատ-դանակներին զոհ գնացած սեղանների ու էլի մի լիքը դասային իրերի հետ մենակ թողեց:
Քայլելը անհարմար էր, մի բան աղմուկ էր առաջացնում: Մի քանի քայլ անելուց հետո անհարմարության մեղավորը ինքնաբացահայտվեց: Դա մի գունափոխված թղթի կտոր էր, որ ընկավ վերարկուի գրպանից, որովհետև դնողը երևում է չէր ցանկացել, որ դա այնտեղ երկար մնա: Հետաքրքիր էր..
Քայլերը դանդաղեցին, նստեց գարնանային փոփոխական արևից տաքացած քարի վրա ու աչքերը դանդաղ քայլք սկսեցին անկկանոն ձեռագրով գրված տողերի վրա.
§... Վերջապես համարձակվել եմ գրել: Չգիտեմ երբ կհասնի սա քեզ, չգիտեմ ինչ կանես դու նրա հետ, չգիտեմ կկարդաս, թե առանց կարդալու կգցես աղբը կամ միգուցե չկարդաս, պահես գրքերիդ մեջ, չգիտեմ.. Այն ժամանակ, ես.. այն ժամանակ, ես, ես, ես չէի հասկանում ինչ էի անում: Դու հիմա ժպտում ես? Մի շտապիր..Այս աշխարհում ոչ մեկ չի ժպտա, երբ իմանա, որ մեկի նախադասություններում, մտքերում եղել է լոկ միջոցի անուղղակի խնդիր, այլ ոչ թե նպատակի պարագա, ինչպես որ կարծում էր: Ուր է այն ժպիտը? Չկա...
Հեշտ միջոց էի իմ համար ընտրել. անտարբերություն, առանց մեկնաբանության թողնել բոլոր հարցերդ, բոլոր բառերդ, տողերդ: Մի խոսքով No comment: Տեսնում էի, որ ամեն անգամ բառերիցդ հետո լոկ լռություն լսելուց, գլուխդ անօգնական կախում էիր, մի անգամ լավ չէիր թաքցրել արցունքիկը, որ ես ուզում էի տեսնել: Ուզում էի տեսնել, որ ինքս իմ մեջ ոչ ոքի լինեի, որ մեկն էլ իմ պատճառով ցավեց, որ մեկն էլ իմ պատճառով բաց թողեց այդ արցունքիկներին, որ մեկն էլ իմ պատճառով.. Վրեժ էի լուծում իմ հավատին: Հա, համարձակվել եմ գրել, որ թեկուզ տարիներ հետո իմանաս, որ իզուր ես տանջվել, իզուր ես մտածել, իզուր ես զգացել, իզուր ես ամեն ինչ արել իմ համար: Մի հիմարի, որ իրեն դրել էր ազգի հերոսի տեղ ու ուզում էր մարդկանց միջոցով մարդկանց մոռանալ: Հասկանում եմ, հիմա մտքովդ ինչ ասես որ չի անցնում, բայց.. Բայց կներես: Ես գիտեմ, որ ազնիվ չէր:
Քո մեղավոր Լուկա¦
