- Մի գոռա վրաս, ես ընդամենը օգնել եմ նրան, իսկ էդտեղ վատ բան չկա
- Օգնել ես? Ա~խ, Լիլի, դու ոնց որ երեխա լինես: Դու օգնել ես նրան, ով քեզ ցավ է պատճառել, ում պատճառով դու օրերով չէիր խոսում, չէիր ուտում ու միայն քնելով էիր կարողանում հանգստանալ ու հիմա եկել ասում ես, որ օգնել ես այդ ահավոր մարդուն?
-Ախր, Գո~ռ, հասկացիր, ես այլ ելք չունեի: Ես մարդ եմ ու նա էլ իմ նման մարդ է: Այդ պահին նա իմ օգնության կարիքն ուներ ու ես չէի կարող անտարբեր անցնեի կարիքավոր մարդու կողքով` հասկանալով, որ ինձնից կարող է կախված լինել մեկի ժպիտը, մեկի առողջությունը կամ ուրախությունը
-Բոլորս վախեցել էինք, երբ իմացանք նրա հետ ես
-Գիտեմ, կներեք ինձ, դու իմ լավ ընկերն ես ու գիտես, որ չեմ ուզում քեզ այսպես նյարդային տեսնել: Դե~, ժպտա~, ընդհանրապես ջղայնանալու առիթ չկա, լավ? հավատա ինձ
-Լավ, բայց խոստացիր, որ էլ էդպիսի բան չես անի: Հասկացիր, ամեն ինչ վերջացած է ու դու ոչինչ չես կարող անել, ինչ եղել է, պետք է մոռանաս ու շարունակես ժպտալ, ծիծաղել ու ծաղրել: Մի խոսքով դու պարտավորես կյանքը վայելել, այլ ոչ թե այն հազիվհազ կրել ուսերիդ ու սրտիդ վրա:
Լիլիի ամենամոտ մարդը մայրիկից հետո Գոռն էր` նրա ամենամոտ ընկերը: Գոռը սովորում էր քոլեջում, որը գտնվում էր Լիլիի դպրոցից ոչ հեռու: Երբ հարմար էր լինում նրանք միասին էին գնում տուն, իսկ այդ երբը համարյա ամեն օր էր լինում: Լիլիենց տունը ավելի հեռու էր ու դեռ երկար ճանապարհ էր մնում նրան անցնելու միայնակ: Դե պարզ է նա միայնակ իրեն չէր թողնի: Երաժշտությունը նրա մենության ու դատարկ ճանապարհի լավագույն ընկերն էր: Հեռախոսի մեջ "լցոնած" երգերն էլ անիմաստ չէին, ամեն մեկը մի պամտություն, ամեն մեկը մի էջ էր, ամեն մեկը մի բառակույտ էր ու երկու զույգ աչքեր էին: Գոռին նա վստահում էր ամեն ինչ, նույնիսկ իր վատ արարքները, չնայած որ դրանք շատ քիչ էին: Իմաստ չէր գտնում ինչ-որ մեկին վատություն անելու մեջ, դրանից մենակ վատ լիցքեր էր ստանում: Անկախ իրենից ժպտում էր ու հիմարի նման ժպտում: Միասին գժություններ էին անում: Լիլին եղբայր, քույր չուներ և Գոռը նրա համար ամեն ինչ էր. եղբայր, քույր, հորեղբայր, հորաքույր և այլն: Գոռը գիտեր Լիլիի կյանքի բոլոր մանրամասները ու երբեք նրան չէր արգելում ոչինչ, թողնում էր, որ զգա ցավը, փորձի դիմացինին, զգա խաբվելու համը: Ու զգաց, համտեսեց ու ցավեց:
Այս անգամ էլ, Լիլին ու Գոռը թեթև գժտվելուց հետո բարձրացան իրենց սիրելի վայրը ու սկսեցին երգել: Երգում էին աչքերը փակ ու ինքնամոռաց, մի շիշ գինին ձեռքներին.. Դե գնա, դե գնա, կհիշես էլ քո ժպիտը քո, հայացքը իմ: Կար ժամանակ, երբ իմ երազն էիր կարծես: Դառնում էիր հուր ու բոցկլտում կյանքով: Դե գնա..
Այս տողերը եղան վերջինը և երկու գժերը էլ փակեցին աչքերը գարնանային տաք քամու հետ..
- Օգնել ես? Ա~խ, Լիլի, դու ոնց որ երեխա լինես: Դու օգնել ես նրան, ով քեզ ցավ է պատճառել, ում պատճառով դու օրերով չէիր խոսում, չէիր ուտում ու միայն քնելով էիր կարողանում հանգստանալ ու հիմա եկել ասում ես, որ օգնել ես այդ ահավոր մարդուն?
-Ախր, Գո~ռ, հասկացիր, ես այլ ելք չունեի: Ես մարդ եմ ու նա էլ իմ նման մարդ է: Այդ պահին նա իմ օգնության կարիքն ուներ ու ես չէի կարող անտարբեր անցնեի կարիքավոր մարդու կողքով` հասկանալով, որ ինձնից կարող է կախված լինել մեկի ժպիտը, մեկի առողջությունը կամ ուրախությունը
-Բոլորս վախեցել էինք, երբ իմացանք նրա հետ ես
-Գիտեմ, կներեք ինձ, դու իմ լավ ընկերն ես ու գիտես, որ չեմ ուզում քեզ այսպես նյարդային տեսնել: Դե~, ժպտա~, ընդհանրապես ջղայնանալու առիթ չկա, լավ? հավատա ինձ
-Լավ, բայց խոստացիր, որ էլ էդպիսի բան չես անի: Հասկացիր, ամեն ինչ վերջացած է ու դու ոչինչ չես կարող անել, ինչ եղել է, պետք է մոռանաս ու շարունակես ժպտալ, ծիծաղել ու ծաղրել: Մի խոսքով դու պարտավորես կյանքը վայելել, այլ ոչ թե այն հազիվհազ կրել ուսերիդ ու սրտիդ վրա:
Լիլիի ամենամոտ մարդը մայրիկից հետո Գոռն էր` նրա ամենամոտ ընկերը: Գոռը սովորում էր քոլեջում, որը գտնվում էր Լիլիի դպրոցից ոչ հեռու: Երբ հարմար էր լինում նրանք միասին էին գնում տուն, իսկ այդ երբը համարյա ամեն օր էր լինում: Լիլիենց տունը ավելի հեռու էր ու դեռ երկար ճանապարհ էր մնում նրան անցնելու միայնակ: Դե պարզ է նա միայնակ իրեն չէր թողնի: Երաժշտությունը նրա մենության ու դատարկ ճանապարհի լավագույն ընկերն էր: Հեռախոսի մեջ "լցոնած" երգերն էլ անիմաստ չէին, ամեն մեկը մի պամտություն, ամեն մեկը մի էջ էր, ամեն մեկը մի բառակույտ էր ու երկու զույգ աչքեր էին: Գոռին նա վստահում էր ամեն ինչ, նույնիսկ իր վատ արարքները, չնայած որ դրանք շատ քիչ էին: Իմաստ չէր գտնում ինչ-որ մեկին վատություն անելու մեջ, դրանից մենակ վատ լիցքեր էր ստանում: Անկախ իրենից ժպտում էր ու հիմարի նման ժպտում: Միասին գժություններ էին անում: Լիլին եղբայր, քույր չուներ և Գոռը նրա համար ամեն ինչ էր. եղբայր, քույր, հորեղբայր, հորաքույր և այլն: Գոռը գիտեր Լիլիի կյանքի բոլոր մանրամասները ու երբեք նրան չէր արգելում ոչինչ, թողնում էր, որ զգա ցավը, փորձի դիմացինին, զգա խաբվելու համը: Ու զգաց, համտեսեց ու ցավեց:
Այս անգամ էլ, Լիլին ու Գոռը թեթև գժտվելուց հետո բարձրացան իրենց սիրելի վայրը ու սկսեցին երգել: Երգում էին աչքերը փակ ու ինքնամոռաց, մի շիշ գինին ձեռքներին.. Դե գնա, դե գնա, կհիշես էլ քո ժպիտը քո, հայացքը իմ: Կար ժամանակ, երբ իմ երազն էիր կարծես: Դառնում էիր հուր ու բոցկլտում կյանքով: Դե գնա..Այս տողերը եղան վերջինը և երկու գժերը էլ փակեցին աչքերը գարնանային տաք քամու հետ..
