Թաց անձրևը հասնում է մարմնիս: Լռում է․․Չէ որ իր գործը լուռ է անում: Տհաճ սարսուռ է պատում ու էլի
այս օրը: Այս կամ այն, նույնն է: Այն օր էլ
էլի կանգած էի կանգառում ու էլի նայում էի
լուսամփոփի ներքևի գետնի թաց տիրույթին, հետո զայրացած երկնքին, հետո այնտեղ աչքերդ
էի գտնում, հետո կորցնում դրանք, էլի գտնում, հետո գտած՝ ջնջում:
-Այ հիմա, այս պահին թուղթ ու գրիչն է պակասում: Թեկուզ, որ
այն կթրջվեր ու տառերը կլղզորվեին թղթի ամբողջ
մակերեսով ու բացի ինձնից ու վերևից նայող բարի աչքերով պապիկից, ոչ-մեկ չէր իմանա
լղզորված թանաքը ինչ տեսք ուներ մի քանի րոպե առաջ: Սիրուն բան կստացվեր բայց, գիտե՞ս:
Մյուս կողմից էլ, ընկերներս արգելել են տխուր
թեմաներից նորից ու նորից գրել: Չէ՜, թղթի ու գրչի բացակայությունը տեղին է: Կներեք ինձ, իմ ժպտացող ընկերներ, պետք է գրեմ․․
Կյանքումս առաջն անգամ էր: Հա չեք հավատա, բայց առաջին անգամն
էր, որ անձրևի սառը կաթիլների հետ հաշտվեցի:
Միշտ չէի հասկանում մարդկանց, երբ խոսում էին այդ հրաշք զգացողության մասին: Իմ համար դա հրաշք չէր, դա անհրաժեշտություն էր,
պահանջ: Սառն էր, ցավոտ էին ասեղի նման հարվածները, բայց հաճելի էր զգալ, որ բնությունն
ինքն է խոսում իմ լեզվով: Պատուհանագոգին նստած գուցե լսում էի ձայնը, գուցե սկսում
էի խոսել նրա աղմուկի, շխկ-դխկոցների հետ, երբ հարվածում էր գետնին, տանիքին, պատուհանին
ու ․․ ու
Անձրևից հետո թրջված մաքրություն, բարև՜
Կարծես թե, լույս է
բացվել: Կարծես թե, արևը կրկին հասկացավ ինձ: Կարծես թե, ահա, գարուն է: Կարծես թե
իմ գարունն է․․ գիժ, խենթ, վախկոտ ու անխոս: Էլ չեմ ուզում դանդաղ քայլել: Կքայլեմ արագ, շա՜տ
արագ, որ չհասցնեք հարվածել: Մի ակնթարթում կկորչեմ: Չեմ լինի: Գարունը կփրկի իր անձրևով․․
