Երկար ժամանակ գրելու պատճառով մատի վրա փոսիկ առաջացրած գրիչը ձեռքին անշարժացել էր Նինան` հայացքը հեռու~, մքերը կարծես թե մոտիկ, բայց կրկին հեռու.. Երեկոյան երկինք էր դա, երբ սպիտակ կամ տեղ-տեղ կապույտ այդ զանգավծները, որոնց ամպեր ենք ասում, հոսում էին դեպի գիշերակաց: Իրենց հերթափոխն էին ստանձնում խիստ, մռայլ հագուստներով, փոքրիկ աստղիկ-զարդերով գունավորած գիշերային ամպերը: Նինան չէր էլ հասկացել, թե ինչպես է վաղվա անվերջ թվացող նախադասությունների հարյուրյակները թողել և ընկել լողացող ամպերի ու աստղերի ալիքների մեջ: Ինչպես է սկսել յուրաքանչյուր հետ մնացած ամպիկի իր կողմը քաշել ու սկսել հարցուփորձ անել: Ի ՞նչ էր հարցնում: Նրա մասին.. Խեղճ ամպիկներին այնքան էր տանջում, մինչև նրանք չդիմանալով ուժերը հավաքում էին ու վազում մեծերի հետևից: Նա լուր չուներ արդեն ինչքան ժամանակ կլիներ: Չնայած, որ վաղուց արդեն հրաժարվել էր այն մտքից, որ երբևէ խոստովանել է ինքն իրեն, թե կարող է սիրել երկրային, մարմնական կերպարանք առած որևէ էակի: Նրա համար մարդ ասվածը շատ հարաբերական էր: Լռության ու երազների մեջ էր նա միայն գտնում իրեն: Այնտեղ թվացյալ իրականությունը ավելի մոտիկ էր իրեն, ավելի քաղցր, ավելի գրավիչ, ավելի ու ավելիների մի անվերջ բառարան.. Դե ինչ, սա է իրականությունը, այն պիտի ընդունել անխոս ու առանց առարկությունների: Թերևս առարկելը անիմաստ է, անօգուտ. միևնույն է ոչինչ չի փոխվելու, ոչ-մեկն էլ չի փոխվելու.. Նինան կմնա ինչպիսին որ է, առանց կեղծ դիմակ, կամ էլ ձևական պահվածք իրեն շնորհելու: Միևնույն է Նինայի համար կյանքը միայն նրանում չէր: Օր-օրի շուրջը պտտվող կամ դադարի մեջ գտնվող առարկաները, մարդիկ սկսում էին անսովոր մի հետաքրքրություն իրենց մեջ արթնացնել ու օր-օրի նա ավելի էր սկսում հասկանալ, որ կյանքը մտքերում չէ, դա ուղղակի պատրանք է, որ մենք ստեղծում ենք իրականության պատահականությունների հետ համադրելով:
