Հետաքրքիր ու առեղծվածային է փոքրիկ ու անմեղ երեխաների յուրաքանչյուր բառը, քայլը և հայացքը: Ես մտածում էի, որ փոքր ժամանակ այդքան էլ հետաքրքիր ու աշխույժ երեխա չեմ եղել, չեմ զարմացրել եկած հյուրերին իմ ֆենոմենալ խելացիությամբ: Դե հիմա էլ եմ այդպես մտածում, բայց երբ այսօր ինձ ասացին, թե մանկապարտեզում ինչեր եմ արել՝ արդեն հետաքրքրեց: Մեկ-մեկ ստիպում եմ պատմել, թե ինչպիսին եմ եղել, ինչեր եմ արել: Շատ բաներ են պատմել, բայց մեծամասամբ ես հիշում եմ իմ մանկությունը՝ 2 տարեկանից սկսած :Դ Չեք հավատա, բայց դա այդպես է: Ահա այդ պատմություններից մեկը.Բոլորի համար խելոք, ինքնամփոփ ու քչախոս փոքրիկ աղջնյակի համար մի առանձնահատուկ հաճույք էր ներկայացնում խորանալ իրերի ու գույների մեջ, հասկանալ նրանց ասելիքը ու բացահայտել իրեն շրջապատող աշխարհը իր բոլոր հրաշքներով ու մութ անկյուններով: Նկարելը այդ բացահայտման մի մասն էր կազմում: Նա նկարում էր իր պատկերացրած աշխարհը ու համեմատում իրականում եղած աշխարհի հետ: Դեռ այն ժամանակ նա քիչ բան գիտեր, թե ինչ է ասված "կյանք", "շրջապատող միջավայր", "աշխարհ", նրա համար դրանք սահմանափակ տարածություններ էին, որոնք հեշտությամբ կարելի էր փոխարինել մեկը մյուսով՝ այսինքն տարբերություն չկար դրանց մեջ:
Երկինք ու հող. ահա այն սահմանները, որոնք դրված էին այս հասկացությունների համար:
Ամեն օրվա նման նա առավոտյան 9:00 գալիս էր մանկապարտեզ, լուրջ լուրջ խոսում խաղալիքների թեմայով, հետո նախաճաշում, որը այնքան էլ չէր սիրում, ուղղակի ընդունելի չէր նրա համար տնից դուրս ուտելը, այդքան երեխաների ու մարդկանց մեջ: Հետո գալիս էր հանգստի ժամը, բոլորը պետք է քնեին, բայց այդ օրը նա խնդրեց դաստիարակչուհուն մնալ ու մի քիչ նկարել: Աղջիկը չէր խանգարի իր ընկերներին, հետո էլ՝ նա միշտ լսել է իր ասածները, այդ անգամ կարելի էր:
Սպիտակ թուղթ, կապույտ ու դեղին ներկեր. ահա այն ամենը ինչ տվեց դաստիարակչուհին նրան նկարելու համար: Մի պահ քարացավ նա՝ աչքերը հառելով սպիտակ թղթին: Լուռ վերցրեց կապույտ ներկը ու սկսեց նկարել երկինք վարդագույն վարտիքի վրա, որը նոր էին գնել: Նկարեց նա վարդագույնի վրա կապույտ երկինք ու կանգ առավ. դեղին արևը այլևս պետք չեկավ երևի: Ներկերը դրեց սեղանին ու գնաց՝ գործը ավարտված էր: Իսկ երբ գնաց հանձնելու մաքուր, սպիտակ թուղթը ու ներկերը, դաստիարակչուհու այն հարցին, թե ինչու է վարտիքի վրա նկարել, նա պատասխանեց.- Այնտեղ երկինքը ավելի կապույտ է.
Իմ համարր փոքրիկ Հասմիկի արարքը տարօրինակ թվաց: Վարդագույնի վրա կապույտը ավելի պայծառ է, քան սպիտակի: Կասեք անմտություն, անիմաստ տողեր, բայց հետաքրքիր էր, թե ինչպես կբացատրեր հենց ինքը իր արարքը:
