 |
| Քաղաքապատկեր իմ խորանարդիկից |
կտ տկ
կտ տկ
Անծանոթ ձայն մոտիկից
Սեղմել կողքից, ներքևից, տակից, վերևից: Ոչ, երթուղայինում չեմ:
Սեղմել մտքերդ, արարքներդ, երազանքներդ...
Երազանքներդ...
Ներսից թափանցիկ, դրսից անթափանց խորանարդիկիս դուռը արդեն կառավարելի է:
Ցանկության դեպքում այն կբացի իր հյուրընկալ դռները: Իսկ այնտեղ տաք թեյն է՝ մի կտոր սիրալիր լիմոնով: Այնտեղ մի զույգ անշունչ, անգույն, անփայլ աչքերն են: Միևնույն է՝ նրանք հասկանում են: Այնտեղ բոլոր կորուստներս են, բոլոր չասված բառերս, բոլոր փոքր, բայց գեղեցիկ քայլերը, ինչպես ներդաշնակ պարի առաջին քայլը՝ փոքր, տեղին:
Թեթևության անսովոր զգացում
Խորանարդիկի դուռը բաց է, այն կառավարելի է: Ժպիտ ՝է, տաքություն է, լույս է ներսում. խորանարդիկը բաց է՜, բաց է՜
Այն բաց է թողնում բոլոր կորուստներս: Թվում է՝ չեմ կորցրել, բայց միևնույն ժամանակ չունեմ դրանք ներկայումս: Զգում եմ, բայց փաստացի չկան: Իսկ ավելի ճիշտ, իմ համար փաստացին ստույգ չէ, ես կհավատամ իմ խորանարդիկում ապրող զույգ աչքերի պատմած ճշմարտությանը: Քաղցր ճշմարտությանը, այն դառը չէ, ինչքան էլ համոզեք հակառակը: Կորուստը միանշանակ չէ, տխրությունը ու ցավը միանշանակ չեն, ձախողումը միանշանակ չէ: Գուցե խորանարդիկներից դւորս այդ ամենը չկա, կամ ուրիշ խորանարդիկում է, կամ քո գունավոր, երազանքներով լի գնդում՝ քո մոլորակում:
Մինչ մյուս հանդիպում
Իմ մոլորակում, կամ՝ քո
Կորոշենք, երբ կրկին սխալվենք՝ կարծելով, թե հավերժ ենք հրաժեշտ տալիս միմյանց:
Չմոռանաս քո խորանարդիկից նայել աշխարհին՝ այդպես հանգիստ է, խաղաղ, առանց սևի, մռայլի, վատի..
